FILMS

Voor stripkenners is Bill Plymton geen onbekende. Hij is auteur van een tiental geniale kortfilms (de bekende "Plymptoon"s") en waagde zich ook enkele malen aan een langspeelfilm waarvan we vooral "I Married a Strange Person" onthouden. Zijn nieuwste film "Alien Mutants" kaapte onlangs de grote prijs op het filmfestival van Annecy weg. Nova is dan ook bijzonder fier om de film in Belgische avant-première te tonen.
Na 10 jaar politieke cartoons te hebben getekend heeft Plympton een bijzonder kritische kijk ontwikkeld op de Amerikaanse overheid en haar instellingen. In "Alien Mutants" vertrekt een astronaut op een reis in het heelal onder leiding van Dr Frubar. De lancering is een succes maar Dr
Frubar heeft andere plannen. Onder het mom van een ongeluk laat hij de astronaut aan z"n lot over in het zwarte niets. Vijfentwintig jaar later krijgt hij echter de rekening gepresenteerd als de astronaut terugkeert met 5 ruimtemutanten aan z"n zij.
Het dolle surrealistische verhaal kwam op in Plympton na het lezen van een artikel over Laika, de russische ruimtehond die iets te lang rond de aarde had gecirkeld. Stel je eventjes voor wat staat er ons te gebeuren als al die achtergelaten dieren in de ruimte front vormen met een legertje ruimtemutanten.

Eén film uit een reeks van Kaurismaki"s veelbelovende debuutfilms vertelt het verhaal een van een een bende staatjochies die een wilde en meedogenloze stadstocht ondernemen. Afkomstig uit een arbeiderswijk in Helsinki besluiten ze op een dag naar Eira te gaan, een deftige buitenwijk aan de andere kant van de stad. Een beetje zoals een groepje Schaarbeekse jongeren dwars door Brussel zou trekken om in Ukkel uit te komen dus.
"Calamari Union" is als een roadmovie maar dan dwars door Helsinki. Een verhaal dat volledig logisch is volgens Kaurismaki zelf maar van een logica getuigt die niet van deze wereld is. Zinloos om achter deze film een betekenis te zoeken, alles speelt zich namelijk aan de oppervlakte af.
"Calamari Union is een hilarische komedie en tegelijk de slechtste film die ik ooit gezien heb, mijn vorige films even niet meergerekend", aldus de maker zelf.

Dimanche
Edmond Bernhard, Bel., 1962, 20 min.
18/8 > 22.00
Het begon met een opdracht van het departement Cinema van Nationale Opvoeding om het thema "vrije tijd" te behandelen. Edmond Bernhard (onlangs overleden en auteur van zeven kortfilms) koos voor een film over de leegte, het vacuüm en de verveling! De film werd gedraaid in Brussel en is een lyrisch en esthetisch hoogstandje, vreemd en fascinerend.

Een broeiende metropool, vochtig en donker. In deze nerveuze maelstroom waar elk menselijk gevoel ontbreekt, met een uitzinnig verkeer, hallucinante lichtreclmames en nooit aflatende regenbuien is het geen wonder dat elke bewoner droomt van een beter leven buiten deze stad.
We hebben het even niet over Brussel maar over Los Angeles, anno 2019 waar private eye Deckard (een jonge Harrisson Ford) belast is met de zoektocht naar 4 ontsnapte replicants. Deze androïde slaven die gebruikt worden voor zwaar en gevaarlijke klussen op de gekoloniseerde planeten zijn na een muiterij op Aarde weergekomen. Hun doel: zich laten herprogrammeren om
langer te kunnen leven.
Op zijn zoektocht, bijgestaan door een replicante die vanzichzelf denkt dat ze een mens is, zakt Deckard dieper en dieper weg als al zijn referentiepunten één voor één verdwijnen. Wie is overigens de meest menselijke van de replicants en hijzelf? De verpletterende stedelijke sfeer
in Bladerunner vermengt elementen uit de film noir en SF tot het zelfverklaarde "tech noir" en werd aldus een vroege mijlpaal van de cyberpunkcultuur.

Call me Josse / Appelez-moi Josse / Noem mij Josse
Plus Tôt te laat & Mark Saunders & les habitants de Saint-Josse / inwoners van Sint-Joost
video in progress, 2000, 25’
24/8 > 22.00
Stadsrenovatie zoals voorzien in de Brusselse "wijkcontracten" bevat vaak een impliciete visie op het wijkleven en publieke ruimte.
Jonge en minder jonge wijkbewoners, twee artiesten zonder statuut, één nieuwsgierige Engelsman en een videocamera registreren wat betrokkenen vinden van het leven zoals het is in "Josse". Het resultaat is een document dat het strikte kader van het wijkcontract ver overstijgt en getuigt van kritische visie, milde humor, ware stadsaffectie en ontegensprekelijke "joie de vivre"!

Het genre raakte op de achtergrond in de jaren Œ80 en Œ90, en werd nog niet zolang geleden opgefrist. Rampenfilms kenden hun hoogtepunt in de jaren Œ70. Ter land, ter zee of in de lucht, het recept blijft hetzelfde: de kwetsbare kleine mens geconfronteerd met een joekel van een catastrofe.
Uit deze vruchtbare periode is Towering Inferno een onverwoestbaar monument. Stel je voor: een prestigieuze distributie (geleid door Steve Mac Queen en Paul Newman), een gigantisch decor (de toren!), explosieve speciale effecten (geen rook zonder vuur) samengebald in 165 broeierige minuten. De dag van de opening van de Glazen Toren in San Francisco verzamelt de high society zich op de 138ste en hoogste verdieping van het gebouw. De architect van het project merkt te laat op dat de aannemer kostenbesparing boven veiligheid heeft verkozen. Resultaat: een kleine kortsluiting en daarna onmiddellijk een vuurzee.

In een ooit geplande nieuwbouwwijk, begin jaren ’60, staan slechts een tiental huizen. Bestrating is er nog niet. In dit surrealistische decor wonen enkele gezinnen, waaronder een slager en zijn frigide echtgenote, hun twaalfjarige zoon Thomas die zich graag als Lumumba vermomt, een voyeuristische postbode (Van Warmerdam zelf) die alle brieven opent, en nog zo’n aantal personages, vreemdsoortig in al hun banaliteit. Achter de facades van de woningen schuilt verveling en ongeluk. Door de komst van een rondreizende missietentoonstelling, met als absolute publiekstrekker een echte neger, komt er wat animo in de wijk.
"De Noorderlingen" is ongetwijfeld Van Warmerdams meesterwerk. De regisseur trekt het hyperrealisme zo sterk door dat de film in een irreëel sfeertje baadt. Zijn tragisch-komische observaties zijn onnavolgbaar. Een natuurfilm over mensen, aldus de regisseur.

Eénmaal je deze naam kan uitspreken kom je in het stadium dat je wil weten wat hij nu eigenlijk betekent. Ko.yaa.nis.qatsi (afkomstig uit de Indanentaal Hopi) betekent 1) dol leven 2) onstuimig leven 3) onaangenaam leven 4) onevenwichtig leven 5) een bestaan op zoek naar een andere manier van leven. Gezongen in het begin en op het einde van de film is het alsof dit woord een profetische betekenis heeft die lang geleden bedacht werd door de Hopi indianen: de voorspelling van een gekoloniseerde planeet die uitgebuit wordt door de mens op het duivelse ritme van de moderniteit. De film zou je daarom kunnen beschouwen als een verfilming van deze Hopi-profetie. Zonder commentaar en op het ritme van een beelmontage die doordrongen is met het muzikale universum van Philip Glass vervoert "Koyaanisqatsi" je als kijker van de tijdloze rust van de Grand Canyon en de Californische woestijn naar de nerveuze waanzin van New York, Los Angeles en
Las Vegas.

Today We Are Going to Build a House
Sergeï Loznica en Marat Magambetova, Russie/Rusland, 35mm, 30’, 1996
1/9 > 22.00
Uit de vochtige aarde, het grauwe weer en stevige windvlagen distilleert Loznica een beeld op het alledaagse leven van bepaalde Russische arbeiders.
Vanuit hun routineuze ouderwetse dagtaak leidt Loznica een onverwachte poëzie af. De tijd kruipt vooruit, het werk schiet langzaam op maar het gebouw zal morgen afgewerkt zijn.Uit de vochtige aarde, het grauwe weer en stevige windvlagen distilleert Loznica een beeld op het alledaagse leven van bepaalde Russische arbeiders.
Vanuit hun routineuze ouderwetse dagtaak leidt Loznica een onverwachte poëzie af. De tijd kruipt vooruit, het werk schiet langzaam op maar het gebouw zal morgen afgewerkt zijn.

Deze eerste langspeelfilm van Diop-Mambety vertelt ons het verhaal van een jong Senegalees koppel, Mory en Anta, een beetje vervreemd van de maatschappij en ervan dromend te emigreren naar Parijs. Op de moto of per auto dolen ze door Dakar en plegen kleine diefstallen om het geld bijeen te krijgen voor het vertrek. Maar Parijs is maar een voorwendsel en een drogreden, want net zomin als Dakar kan Parijs een vredeshaven zijn voor hun teleurstelling.
Toen deze film uitkwam in de jaren zeventig, was "Touki Bouki" een soort ufo (en voor een deel blijft dat ook zo). Men refereerde naar films als "Pierrot le Fou" of "Easy Rider" om dit bizarre en excentrieke werk aan te kondigen. Deze film kent geen gelijke in het panorama van de Afrikaanse cinema. Als u het kind persé een naam wilt geven, zouden we het een soort Afrikaanse Nouvelle Vague kunnen noemen. Het is duidelijk dat "Touki Bouki" behoort tot een orale verhalende traditie die wel degelijk Afrikaans is.

In een toekomstige wereld is Sam Lowry een ambtenaar in het departement informatica, efficiënt maar lusteloos. Voor hem is het leven kleurloos, alleen in zijn dromen is hij gelukkig. Hij ontmoet er een jonge vrouw die hij liefheeft. Deze liefde die hij beleeft tijdens zijn slaap doet hem regelmatig te laat komen op het werk. Getiranniseerd door zijn te moderne moeder, weet hij niet waarheen te vluchten. Op een dag op het werk veroorzaakt een kakkerlak een bug in het systeem en de computer maakt een vergissing: een verkeerde naam (Buttle in plaats van Tuttle) wordt doorgegeven aan de arrestatiebrigade. Op die manier wordt een onschuldige vader gearresteerd. Sam wordt gevraagd deze fout te onderzoeken en komt zo het meisje van zijn dromen tegen. De zaken verbeteren er niet op.
Terry Gilliam tekent een satirisch portret van de hedendaagse samenleving. Hoewel deze fictie zich in de toekomst situeert, dringen vergelijkingen en allusies zich op. "Brazil" vertelt het verhaal van de val van de ongevaarlijke held-dromer, onbegrepen door een hiërarchisch systeem, dat geïnformatiseerd,over-gerentabiliseerd en beveiligd is. De esthetiek van deze film is indrukwekkend: Gilliam slaagt erin een droomwereld echt te doen lijken.

Bruxelles Requiem

Bruxelles Requiem is een documentaire over een verdwenen wijk: de Leopoldswijk. Wie zich nu in deze buurt begeeft, ontdekt tal van internationale instellingen in een levendige en mooie wijk. PleinOPENair toont enkele fragmenten uit dit poëtisch eerbetoon dat André Dartevelle brengt aan de voormalige en huidige bewoners van deze wijk die onverbeten vechten voor de kwaliteit en het behoud van hun omgeving.