FICTIONS

Het verhaal van een Duitse naaktdanseres in het Berlijn van de jaren twintig, die het publiek fascineerde en provoceerde met haar dans van losbandigheid, extase en gruwel. Haar liederlijke leven, vol drugs en bisexualiteit, maakt van haar het symbool van het verval van de Duitse traditionele waarden na de oorlog. Ze stierf in 1928 op haar negenentwintigste. Het is de kunst van Rosas von Praunheim dat hij zijn heldin uit haar historische context heeft gelicht en haar naar het heden heeft getransponeerd. Dit doet hij door op een fragmentarische manier de biografie van Anita Berber te vertellen vanuit een labiel personage dat zich met deze exentrieke danseres vereenzelfvigt. Ze wordt geïnterneerd in een psychiatrische kliniek, na een striptease te hebben opgevoerd in de hoofdstraat van West-Berlijn. De ’gekkin’ wordt meesterlijk vertolkt door Lotti Huber, Paunheim zijn lievelingsactrice. Het is een groteske satire, geïnspireerd op de expressionistische stomme film, maar dan in kleur.

Het portret van Mir en Mirza, twee aristocraten in het Indië van de 19d eeuw. Twee levensgenieters die gepassioneerd zijn door het schaken. Twee apolitieke personages in een land gekoloniseerd door Engeland. Met deze film sluit Ray aan bij "Het Salon van de Muziek", dat hij twintig jaar eerder maakte. Hij gebruikt hier voor de eerste maal kleur, wat een extra dimensie geeft aan de grootsheid van het Paleis van toen. Hij brengt vooral de Indische moslimcultuur op de voorgrond. Het is zijn eerste film in de Hindi-taal. We zien ook de Kathak-dans (traditionele Noordindische dans). Een choreografie van Birju Maharaj, één van de groten uit de Indische danswereld, gebracht door Saswati Sen, de muziek werd door Ray zelf gesuperviseerd en de tekstschrijver is Reba Muhuri.

+

Synopsis/Catharsis
Alexandre Perigot, Fr, 1998, 4", zonder dial, video

"Ik heb verschillende personen gevraagd om hun favoriete scènes van videospelen begeleid door speciale effecten van televisie en cinema te herspelen" (A. Perigot). "Helemaal Hé!" : zij vallen een makker, broer, vriendin aan, omhelzen hen. De scène speelt zich af in Aubervilliers, op twee passen van een zogenaamde "moeilijke" wijk. Het spectakel heeft niet meer dan 4 minuten geduurd : vuur, kanonslagen, geschreeuw, gevechten... Zo erg dat de pompiers, gewaarschuwd door de bewoners van de tegenoverliggende wijk zijn komen opdagen.

Van 1971 tot 1986 hield Derek Jarman een visueel intiem dagboek bij. Glitterbug bestaat uit een deel van deze experimentele super-8 opnames en werd zodanig gemonteerd dat afwisselend een vluchtige schoonheid en een strenge agressiviteit blootgelegd worden. De film biedt een unieke kijk op het persoonlijke en professionele leven van deze cineast, maar ook een ooggetuigeverslag van de gay en punk scene in de jaren 70 en 80, die de ondertoon van vele van Jarmans films vormt. De film lijkt meer nog dan naar dans een onderzoek naar ritme en montage en roept tegelijk de sfeer op van een tijd waarin het tatcherisme welig tierde.

Fragmentarisch en abstract, soms mooi en vooral heel krachtig voor wie vertrouwd is met het werk van Jarman of met zijn tijd. De soundtrack werd verzorgd door de beroemde Brian Eno en draagt nog bij tot het genot!

+ Bad Mood Woman (cfr Compil Express Yourself)

Op 21/10: + Kill Kill Choregraphy

Van 1971 tot 1986 hield Derek Jarman een visueel intiem dagboek bij. Glitterbug bestaat uit een deel van deze experimentele super-8 opnames en werd zodanig gemonteerd dat afwisselend een vluchtige schoonheid en een strenge agressiviteit blootgelegd worden. De film biedt een unieke kijk op het persoonlijke en professionele leven van deze cineast, maar ook een ooggetuigeverslag van de gay en punk scene in de jaren 70 en 80, die de ondertoon van vele van Jarmans films vormt. De film lijkt meer nog dan naar dans een onderzoek naar ritme en montage en roept tegelijk de sfeer op van een tijd waarin het tatcherisme welig tierde.

Fragmentarisch en abstract, soms mooi en vooral heel krachtig voor wie vertrouwd is met het werk van Jarman of met zijn tijd. De soundtrack werd verzorgd door de beroemde Brian Eno en draagt nog bij tot het genot!

+

Kill Kill Choregraphy
Alexandre Perigot, Fr, 1996, 4", zonder dial, video

"Ik heb verscheidene personen gevraagd om hun eigen dood voor de camera uit te beelden".

Op 18/10: + Bad Mood Woman (cfr Compil Express Yourself)

ŒThe Golddiggers" is een science-fiction film, feministisch, onvoorspelbaar tot op het einde. De film bestaat uit een niet-lineaire verslag , een doortocht van plaats tot plaats. In zwart-wit opgenomen, sublimeren verschillende stukken de geschiedenis. Céleste, een bankbediende stelt zichzelf vragen over de betekenis van de kopieën die zij dagelijks voor haar werkgever invult. Zo wordt zij geconfronteerd met het macho chauvinisme van haar baas, maar ze ontdekt uiteindelijk dat goud de sleutel van het mysterie is. Terzelfdertijd stelt Ruby (Julie Christie), een jonge actrice die in B en X-films speelt, zich vragen over haar afkomst. Zij ontmoet Céleste die haar rol ontdekt in de filmen die ze speelt en het beeld dat zij weergeeft en dient ??? waaraan ze zich vastklampt??? . servir ou serrer? Op 20 jaar had de regisseuse al heel wat kortfilms op haar naam staan, en maakte ze deel uit van de London Filmmakers Cooperative. Daarna stichtte ze haar eigen dansgroep en lanceerde ze zich in de choreografie, waarbij ze dans, film en andere media in elkaar liet vloeien. In ŒThe Old Diggers" legt Sally Potter cinematografische conventies naast zich neer, hetgeen haar zowel bewonderaars als tegenhangers opleverde. Zij zou vervolgens een minder experimentele en meer verhalende cinema aanhangen met ŒOrlando" en ŒDe tangoles". ŒGold Diggers" is één van haar eerste langspeelfilms.

Op 03/11: + "Kill Kill Choregraphy"

ŒThe Golddiggers" is een science-fiction film, feministisch, onvoorspelbaar tot op het einde. De film bestaat uit een niet-lineaire verslag , een doortocht van plaats tot plaats. In zwart-wit opgenomen, sublimeren verschillende stukken de geschiedenis. Céleste, een bankbediende stelt zichzelf vragen over de betekenis van de kopieën die zij dagelijks voor haar werkgever invult. Zo wordt zij geconfronteerd met het macho chauvinisme van haar baas, maar ze ontdekt uiteindelijk dat goud de sleutel van het mysterie is. Terzelfdertijd stelt Ruby (Julie Christie), een jonge actrice die in B en X-films speelt, zich vragen over haar afkomst. Zij ontmoet Céleste die haar rol ontdekt in de filmen die ze speelt en het beeld dat zij weergeeft en dient ??? waaraan ze zich vastklampt??? . servir ou serrer? Op 20 jaar had de regisseuse al heel wat kortfilms op haar naam staan, en maakte ze deel uit van de London Filmmakers Cooperative. Daarna stichtte ze haar eigen dansgroep en lanceerde ze zich in de choreografie, waarbij ze dans, film en andere media in elkaar liet vloeien. In ŒThe Old Diggers" legt Sally Potter cinematografische conventies naast zich neer, hetgeen haar zowel bewonderaars als tegenhangers opleverde. Zij zou vervolgens een minder experimentele en meer verhalende cinema aanhangen met ŒOrlando" en ŒDe tangoles". ŒGold Diggers" is één van haar eerste langspeelfilms.

+

Kill Kill Choregraphy
Alexandre Perigot, Fr, 1996, 4", zonder dial, video

"Ik heb verscheidene personen gevraagd om hun eigen dood voor de camera uit te beelden".

Pina Bausch, Duitse choreografe, bestrijdster van het academisme, staat nochtans aan het hoofd van één van de grootste scholen van moderne dans. Zij provoceerde een schandaal vanaf het begin van haar danscarrière toen zij een nieuwe doorbraak maakte in de kunst van het toneel, zich inspirerend op een theatrale sociaal-verbeeldende radicale Duitse traditie. Haar concept van dans-theater vinden we terug in deze eerste film; een aaneenhechting van scènes die personages oproepen die zowel herkenbaar zijn als buiten een categorie vallen.

ŒDe klacht van de Keizerin" is een voorstelling van vrouwelijke personages, mannen en vrouwen, de één al onbetamelijker dan de ander : een figuur met modder bedekt, un naakte travestiet in een bar, een administratieve bediende die zich midden op een boulevard neerzet, een verloren gelopen cow-girl in de natuur. De Keizerinnen zijn zwarte schapen die verloren rondlopen tussen de blanken. De film is onweerstaanbaar door zijn ritme. De regie is zowel visionair als realistisch, doordat het zich inspireert op mythen en herkenbare beelden en ook hun keerzijde laat zien. ŒMen moet leren voeling te krijgen met schoonheid, door een beweging, een ademhaling, en niet enkel door wat gezegd wordt en in welke taal het wordt gezegd : opvangen onafhankelijk van wat men Œweet". (Pina Bausch).

Deze cultfilm, gedraaid in het Oerdisch, maakte regisseur Kamal Amrohi meteen beroemd. Het is een nostalgische lofzang op een tijdperk dat voor goed voorbij is. Deze liefdesfilm is vooral een hymne aan de Indisch-muzelmaanse traditie uit het noorden van Indië waarin poëzie, muziek, en dans samengaan. Deze traditie zorgde voor ontspanning aan het prinselijke (Mongoolse) hof, maar ook in de huizen van de “tawaifs” (zangeressen-danseressen-courtisanes). In de 18de en 19de eeuw was Lucknow een briljant centrum van de “nautch”-dans (zo genoemd door de Britse colonnes), een combinatie van hindoe- en moslimtradities. Het is het verhaal van twee generaties courtisanes. Danseres-courtisane Nargis, vertolkt door de bekende actrice Meena Kumari, droomt ervan te ontsnappen en huwt een aristocraat. Maar haar familie erkent het huwelijk niet. Nargis sterft en laat een dochtertje achter, dat op haar beurt courtisane wordt. Deze wordt verliefd op een man uit een rijk milieu. Pas als de adellijke roots van het meisje worden ontdekt, mag de relatie doorgaan.

De 19/10: + Synopsis/Catharsis

Deze cultfilm, gedraaid in het Oerdisch, maakte regisseur Kamal Amrohi meteen beroemd. Het is een nostalgische lofzang op een tijdperk dat voor goed voorbij is. Deze liefdesfilm is vooral een hymne aan de Indisch-muzelmaanse traditie uit het noorden van Indië waarin poëzie, muziek, en dans samengaan. Deze traditie zorgde voor ontspanning aan het prinselijke (Mongoolse) hof, maar ook in de huizen van de “tawaifs” (zangeressen-danseressen-courtisanes). In de 18de en 19de eeuw was Lucknow een briljant centrum van de “nautch”-dans (zo genoemd door de Britse colonnes), een combinatie van hindoe- en moslimtradities. Het is het verhaal van twee generaties courtisanes. Danseres-courtisane Nargis, vertolkt door de bekende actrice Meena Kumari, droomt ervan te ontsnappen en huwt een aristocraat. Maar haar familie erkent het huwelijk niet. Nargis sterft en laat een dochtertje achter, dat op haar beurt courtisane wordt. Deze wordt verliefd op een man uit een rijk milieu. Pas als de adellijke roots van het meisje worden ontdekt, mag de relatie doorgaan. (+ 26/10 > 22:00)

+

Synopsis/Catharsis
Alexandre Perigot, Fr, 1998, 4", zonder dial, video

"Ik heb verschillende personen gevraagd om hun favoriete scènes van videospelen begeleid door speciale effecten van televisie en cinema te herspelen" (A. Perigot). "Helemaal Hé!" : zij vallen een makker, broer, vriendin aan, omhelzen hen. De scène speelt zich af in Aubervilliers, op twee passen van een zogenaamde "moeilijke" wijk. Het spectakel heeft niet meer dan 4 minuten geduurd : vuur, kanonslagen, geschreeuw, gevechten... Zo erg dat de pompiers, gewaarschuwd door de bewoners van de tegenoverliggende wijk zijn komen opdagen.

Op basis van een verhaal van Robert Walser (in wie Franz Kafka eveneens een meester vond), vertelt "The Institute Benjamenta" de duik van een jonge imbeciel genaamd Jakob in de mysterieuze wereld van leerling-huishoudhulpjes van een instelling die er autoritaire methoden op nahoudt. In dit claustrofobisch theater van "de droom die mensen leven noemen", dwalen de leerlingen - quasi gelobotomiseerd door de steeds herhaalde hersenspoeling- rond als spoken in de eindeloze gangen.

"The Institute Benjamenta" is gefilmd zoals anderen schilderen, laag per laag, en in een poederig zwart-wit. De Quay Brothers vatten de film ook op als een bijna woordenloze geluidsreis waar het wemelt van geluidjes, geritsel en gemompel, flarden Duits, Engels, Frans of Italiaans.

De tweelingbroertjes van de Britse cinema zijn vooral bekend om hun korte poppenanimatiefilms. "The Institute Benjamenta" is hun eerste -en zeer geslaagde- verkenning in de langspeelfilm en het reële beeld. Het resultaat is een impressionistische, indrukwekkende en ongeëvenaarde film, gedrenkt in hun typische surrealistische atmosfeer. Maar wat is het verband met dans? Deze vreemde film is een mooi voorbeeld van een geslaagde alchemie tussen experimentele film, theater, foto, animatie en dans. Elke beweging, elk gebaar in deze gruwelijke en ironische fabel neemt een bijzondere dimensie aan, alsof ze deel uitmaken van een fantastische choreografie van orde en onderwerping.

Le 02/11: + "The Very Eye of Night" (cfr Compil#1)