Wanneer de fictie een documentair thema te lijf gaat en het als dusdanig behandelt, is het resultaat soms verbluffend. "Paria" getuigt hiervan. De eerste scened van de film volgen een ophaal wagen van daklozen op een ouderjaarsavond in Parijs. De camera blijft rusten op twee van deze daklozen: de jongsten. De eerste, Victor 18 jaar, weigert om zich bij dat gezelschap aan te sluiten; de tweede, Momo die een paar jaar ouder is, brengt schaterlachtend zijn tijd door met uit zijn bol tegaan en zingen. Zes en dertig uur eerder kenden deze twee individuen elkaar niet.
De eerste film van Nicolas klotz put zijn kracht uit omzwervingen, misdrijf en toeval. Dezez stukken van sociale verkelijkheid worden over het algemeen zeer weinig vertoond door de franse film, of zeer weinig op deze manier: moment opnamen die getuigen van min of meer legale improvisaties op het wettelijkke systeem, met namen kleine baantjes, verlopen visaís, allerlei foefjes om zich te kleden, wit huwelijken, verderving en vuiligheid. Nicolas Klotz heeft de verdienste deze elementen zichtbaar te maken.