BRITISH!Documentary

Voor sommige vakantiegrage maar weinig gefortuneerde Britten is Calais het oord bij uitstek om een goedkope vakantie vol taksvrije producten door te brengen. Voor andere reizigers die op de vlucht zijn voor netelige situaties in hun land van oorsprong is Calais met zijn Sangatte-centrum de laatste halte voor het beloofde land. De film van Marc Isaacs toont een confrontatie tussen deze twee strikt gescheiden werelden, met daar middenin enkele Britten die hoopten zaken te doen, maar die zich uiteindelijk in de schulden steken. Iedereen zit vast in deze ietwat misplaatste en afgesloten stad.
Marc Isaacs is meester in het tonen van de gevoelens van zijn personages. Hij laat je verwant voelen met personen die je in de realiteit misschien nooit tegen het lijf zou lopen., wat soms onthutsende, soms komische situaties oplevert. Zoals de Afgaan, alleen op de wereld, die tweedehandsmutsen probeert en advies vraagt aan de regisseur. Of de vrouw die moederloos opgroeide en weigert kinderen op de wereld te zetten.

Een lift in een appartementsgebouw in het Londense East End. Hier installeert Marc Isaacs zich gedurende enkele dagen met zijn camera. Op het begin reageren de bewoners verward en soms zelfs nerveus. Maar al snel nemen de bewoners de aanwezigheid van de regisseur aan, en vinden ze het zelfs vanzelfsprekend dat hij daar dag in dag uit is. Marc Isaacs ondervraagt de bewoners over hun dromen, hun gevoelsleven, hun humeur, over de kleine dingen des levens. Naar het einde is de lift zelfs een aangename plek waar je een leuk moment kan doorbrengen, een fijn gesprek hebben of zelfs een maaltijd delen.
Doorheen deze reeks van personages die op- en neerdaalt met de lift, tekent de regisseur het mini-universum van een wijk in Londen, met zijn volkse aspecten en etnische mengeling, afgewisseld met beelden van de machinerie en insecten, die andere medebewoners van het gebouw.

Vijftien jaar na een periode vol wilde feestjes en andere uitspattingen in Manchester, plaatst Carol Morley een aankondiging waarin ze terug contact zoekt met de mensen die ze toen kende. Vrienden en kennissen, artiesten en muzikanten, al dan niet beroemd, worden recht in beeld gebracht en halen herinneringen op, over haarzelf en het Manchester van de jaren "80 waar de Engelse pop hoogtij vierde.
Het onderwerp lijkt nostalgisch en zelfs pure navelstaarderij. Toch werd het een fascinerend en moedig portret van de cineaste die de confrontatie aandurft met zichzelf en met de soms harde waarheid. Het portret dat zich aftekent overtreft de persoonlijke dimensie om te peilen naar de mens in z"n meest vrije en extreme condities. Een eerlijk portret van een vrouw die conventies doorbreekt en haar lichaam en ziel wijdde aan haar wensen, tot op de rand van zelfvernietiging.
Je kan "The alcohol years" ook zien als een introspectie op het mythische Manchester van de Hacienda-periode (de onvermijdelijke muziektempel van de jaren "80) met zijn meest decadente trekjes.

Aan de hand van haar collectie krantenknipsels, maakte Carol Morley een kortfilm die bestaat uit een opeenvolging van verhaaltjes die niets anders gemeen hebben dan het "man bijt hond"-gehalte. Een verteller (voor de kenners: John Peel, éminence grise van de rock "n roll op de BBC radio) beschrijft op droge wijze de overhoop gehaalde levens en de menselijke drama"s die aan de basis liggen van deze fait divers: een jongen is geobsedeerd door Claudia Schiffer, een huisvrouw gijzelt de loodgieter, een echtgenoot dwingt zijn vrouw te joggenŠ.
Voor Carol Morley zijn deze fait divers ware scenario"s. Ze hebben een eigen verhaal, een eigen dramaturgie, hun eigen humor. En ze onthullen evenveel over de ware aard van de maatschappij als een sociologische studie van Baudrillard.

Southend-on-Sea in het graafschap Essex staat bekend als een goedkope badplaats. Toeristische brochures hemelen de stranden en speelhallen op, maar zwijgen over die parallelle stad: die van de drugdealers. Gambit is één van hen, en net als zovele anderen verkiest hij spannendere activiteiten om zich te ontplooien dan naar werk zoeken, dat er toch niet is. Zelfs de radiogolven zijn niet veilig: zowat elke bende bezit een piratenradio, maar onderlinge vrede is ver te zoeken.
«Ghetto on Sea» is één van de drie BBC-documentaires die gewijd werd aan jongeren in de buitenwijken. Een kleine ploeg brengt de bewogen levens van Gambit, Killer en enkele andere jongeren in beeld. Trouw aan de realiteit die Adam Smith observeert, adopteert hij in de montage een speelse stijl waarin hij grafische en muzikale referenties eigen aan de piratenradio’s van Southend vermengt.

Natty is 19 jaar en komt recht uit de gevangenis. Voor de camera belooft hij zijn leven de beteren. Helaas kan hij zijn belofte niet houden. Langzaamaan halen Natty’s oude leven en de georganiseerde benden hem in. Gedurende zes maanden filmde Moby Longinotto deze afdaling in hel. Tot op het punt dat hij zich de vraag stelt of hij al dan niet moet tussenkomen.
Deze film werd gemaakt door één persoon (wat ook de slechte geluidskwaliteit verklaart) die een fundamentele vraag raakt bij dit soort van observatiefilms: waar ligt de grens bij het in beeld brengen van de realiteit? Moet je tussenkomen of niet? De radicale stellingname, zowel in de benadering van het onderwerp als in productiewijze, maakt dat deze film uitstijgt boven de context van televisiereportages.