Deze regisseur, geboren in 1925 en gevlucht uit Oost-Bengalen (het huidige Bangladesh), maakte zijn eerste film in 1952, was dus een tijdgenoot van Satyajit Ray en Mrinal Sen, maar stierf té vroeg in 1976, uitgeput, aan de drank en wanhopig over de opsplitsing van India in 1947, een politieke, maar ook socio-culturele klap. "Cinema is voor mij geen kunstvorm, maar een middel om mijn volk ten dienste te zijn". De opdeling scheurt zijn geboorteland in twee en deze onherstelbare nederlaag tekent zich eveneens af in Ghataks theatrale en cinematografische oeuvre dat bestaat uit slechts 8 langspeelfilms, onafgewerkte films, documentaires, theaterstukken, novellen en essays.Ghatak wordt vandaag beschouwd als een legendarisch filmmaker en algemeen erkend voor de vernieuwing die hij bracht in onderwerp en filmvoering. Wie hem heeft gekend, en dan in de eerste plaats zijn leerlingen aan het Pune National Film and Television Institute, vereert nog steeds de grootmeester: Adoor Gopalakrishnan, John Abraham, Mani Kaul, Kumar Sahani en Ketan Mehta. Een verhaal van verzet geworteld in de grenszone van het opgedeelde Bengalen is kenmerkend voor het werk van dit vroegrijpe, geniale en ongeëvenaard talent. Een grensgebied ook wat de strijd voor de juiste uitdrukkingsvorm betreft: tussen auteurscinema en filmessay, met codes geleend uit de populaire melo-cinema. Als vluchteling op eigen geboortegrond is Ghatak geobsedeerd door de mythische kracht van de terugkeer. Wat zou kunnen doorgaan voor een terugkeer naar de oorsprong, is in feite Ghataks hardnekkige zoektocht naar het breekpunt van het bewustzijn, het moment waarop de getraumatiseerde niet meer weet hoe te herinneren. Zijn oeuvre durft het geheime verbond tussen auteurscinema en populair melodrama openbreken: critici noch publiek wisten dit verhaal te smaken en de regisseur leed eronder, ver weg van de circuits, de festivals en de projectiezalen. In een inleiding voor geschriften van Ghatak schreef de welbekende Satyajit Ray in 1987 het volgende: "Geen enkele invloed van filmscholen is terug te vinden in zijn oeuvre. Alsof Hollywood gewoon niet bestond. Een zeldzame echo uit de Sovjetcinema is hoorbaar, maar dit heeft Ghatak niet verhinderd om op zich een cinematografische beweging te vertegenwoordigen". —