Urban Stories Films

"Writers" heeft als ondertitel "20 ans de graffiti à Paris". Zelf konden we het niet beter samenvatten! Het is immers een chronologisch portret van de graffitipioniers in Parijs... In 1983 waren ze tussen 14 en 18 jaar oud. Ze schreven hun namen op de stadsmuren, geïnspireerd door het nieuwe fenomeen dat overgewaaid kwam uit New York. Al doende ontwikkelden ze hun eigen stijl. Niet dat ze één bepaalde boodschap hadden ­ velen hadden helemaal geen boodschap; zich amuseren was de bedoeling, en in graffiti spuiten konden ze hun rebelse aanleg kwijt.
De regisseur, Marc-Aurèle, komt zelf uit de "scène". Hij weet dus waarover (en over wie) hij het heeft. Al vroeg begon hij met een numerieke camera te filmen. En zo ontstond de idee om een stukje recente "popular history" te monteren in een anderhalf uur durende documentaire. Hij maakt daarbij gebruik van ingenieuze 3D animaties, een wervelende soundtrack, en de vertelstem van Franse steracteur en hiphopfan Vincent Cassel. Een onmisbare film met interviews, getuigenissen en archiefbeelden van de grondleggers van deze beweging die een hele generatie straatartiesten beïnvloedde, en de weg effende voor de populariteit van hiphop in"t algemeen.

Mzansi is Zoeloe voor "Zuiden". Kunstenaar / regisseur Bart Van Dijck ging samen met collega-ontdekkingsreiziger Patrik Oosterlynck naar Zuid-Afrika waar hij de diverse subculturen en duistere kanten ervan verkende. Hun trip gaat langs de verschillende wijken en townships van "Gangsters Paradise" Johannesburg om te eindigen in de oude smeltkroes Capetown aan de voet van de mysterieuze Tafelberg. Onderweg passeren ze het petrochemische landschap van Sasolburg, Durban, het provinciale badstadje East London en de Nelson Mandela Township in de schaduw van het mondaine Port Alfred.
Piepjonge Pantsula-dansers, een black metal fan van twijfelachtig allooi, levensgevaarlijke cartuners, enthousiaste townshipgolfspelers en bruingebronsde surfers schetsen een verrassend beeld van het hedendaagse Zuid-Afrika na tien jaar democratie. Euforie, wanhoop, angst en hoop wisselen elkaar af. Carspinning, streetparties, politieraids, rituele slachtingen, illegale dragraces en meer zijn de ingrediënten van deze bevreemdende cocktail. Bart en Patrik bekijken het en registreren alles, onbevooroordeeld, onvermoeibare en nieuwsgierige reizigers als ze zijn.

+ rencontre / ontmoeting

De presentator van deze VPRO-uitzending over rap-muziek in het New York van midden jaren tachtig is hier en elders bekender dan regisseur Bram van Splunteren. Nog geen BV en nog net niet recht-voor-de raap MTV-vedette Marcel Vanthilt babbelt met zwarte jongelui die nieuwe muzikale paden insloegen en zich weinig tot niets gelegen lieten liggen aan bestaande muzikale tradities.
De kijkers maakten kennis met New Yorkse rapscène van het eerste uur: een ietwat verlegen 18-jarige en bij z"n grootmoeder inwonende LL Cool J, rap-pionnier Grandmaster Flash die toelicht hoe hij mee aan de basis ligt van hiphop, de zanger van Run DMC en z"n kersverse cadillac, de generatiekloof tussen een lid van The Last Poets (rap is bullshit!) en zijn gegeneerde jonge zoon, nobele onbekenden die meesterlijk de kunst van het humanbeatboxen beheersen... De kloof tussen de rap van blinkend goud / snelle wagens / dito vrouwen en geëngageerde getto-rap was toen al te vermoeden. En dit alles met de aankleding van grote kapsels, nog grotere brillen en ondenkbaar strakke broeken!

In de periferie van Dakar bevindt zich Yeumbeul. Sommige bewoners, geconfronteerd met een door onzekerheid gehypotikeerde toekomst, worden krijger: filosofische krijgers die in staat zijn om de wereld te woord te staan. Krijgers van een filosofie die zich terug vindt in de kunst van het uitvinden van bestaansomstandigheden, uitdrukkingsmogelijkheden en denkwijzen. Ze vertrekken vanuit hun eigen ervaringen - vaak pijnlijk en in bijna absolute materiële precariteit - en ze verzetten zich via muziek en dans, filosofie en geheugen, onderwijs en boodschappen. Een pen wordt macht, woorden wapens. Deze jongeren laten zich niet doen, ze tonen zich zoals ze zijn, ze nemen geen blad voor de mond, en daar zijn ze trots op.
De regisseur van deze documentaire, Jérémy Piolat, is zelf muzikant en voorman van Feldat. Groepen die ook niet op hun mondje gevallen zijn! De verwantschap die hij voelt met de filosoof-krijgers van Yeumbeul spreekt uit woord en beeld.

Bling gaat over diamanten en hun rol in het bloedige conflict in Sierra Leone. Bloeddiamanten die gretig gedragen worden in het Westen, onder andere door Amerikaanse hiphopsterren die trots zijn op hun Afrikaanse roots maar zich van geen kwaad bewust zijn welke rol die blinkende steentjes rond vingers of nek spelen.... Chuck D is je gids in dit bittere voorproefje van een onthullende documentaire die in de loop van volgend jaar afgewerkt wordt.

http://www.wghfilms.com/bling.htm

Channels of Rage is een beklijvend commentaar op de complexiteit en de uitzichtloosheid van het Israëlisch-Palestijns conflict vanuit de ongewone hoek van de hiphopcultuur.
Kobi Shimoni (Subliminal) et Tamer Nafar (T.N.) zijn twintigers uit Israël. Kobi is Jood en een trotse zionist, Tamer is Arabier en niet minder fier op zijn Palestijnse identiteit. De twee vrienden starten samen hun hiphop-carrière in de straten van Lod, een stadje vlakbij Tel Aviv. Allebei gebruiken ze het Hebreeuws om te rappen, maar naarmate Tamer zijn Palestijnse affiniteit benadrukt, schakelt hij over op het Arabisch. Voor de jonge Arabische Israëliërs wordt hij een boegbeeld dat op ongewoon sterke wijze uiting geeft aan de woede om het onrecht dat Israël de Palestijnen aandoet. Maar ook Kobi gebruikt de kracht van muziek en woord om uiting te geven aan frustraties en hoop. Ondanks de kloof die hen scheidt, geloven ze dat hip hop de politieke spanningen in de regio kan overstijgen en dat de Israëlische rapscène mensen kan herenigen. Totdat de strijd in de straten zich verplaatst naar het podium en de explosieve situatie in hun land hen meer en meer uit elkaar drijft. Hun vriendschap moet eraan geloven.
Channels of Rage is een genadeloos, pijnlijk portret van de Israëlische samenleving. Wie vooralsnog enig optimisme verwacht, komt bedrogen uit. En als er al een sprankel hoop is, dan kan je die misschien vinden in de vriendschap die er ooit was tussen Kobi en Tamer, en die -wie weet- niet helemaal vergeten is.

Een pot lijm en papier, een spuitbus, een hele doos vol, een dikke viltstift, een scherp voorwerp... Alle denkbare en ondenkbare middelen zijn goed om de muren en andere barrières die ons omringen om te vormen. "Next" maakt een reis door het westelijke halfrond, Londen, Parijs, Barcelona, Québec, en toont deze zo gecontesteerde kunstvorm die graffiti is. Portretten van mensen en tekeningen die dagen, maar vaker nog nachten, zwerven door de straten van onze steden. Next verkent de dunne scheidingslijn tussen illegaliteit en instituut. Voor sommigen graffers betekent een expositie in een kunstgalerij het einde van hun spannende omzwervingen - eindelijk erkenning! Voor anderen is het slechts een voorlopige halte op weg naar een volgend wild kunstwerk op een buitenmuur. Maar geen enkele van de geportreteerde kunstenaars ontkent de straat, ze zijn simpelweg in een ander, volgend stadium belandt.

Cheikh Sall is van gemengd Frans-Senegalese afkomst. Hij beoefent het rappen sinds hij heel jong is, en is lid van een groep body-percussie. Toen hij uitgenodigd werd om een schrijf- en stepcursus te geven op het "Gabao Hiphop Festival", was dat de gedroomde kans om terug te keren naar zijn geboorteland Gabon. Danzij de hiphop, de cultuur waarvoor hij op elfjarige leeftijd koos, legt hij de link tussen zijn Westerse en zijn Afrikaanse cultuur, tussen hemzelf en zijn wortels.
De vertoning van deze documentaire is bijna een première, vers van de montagetafels van het AJC (Atelier Jeunes Cineastes) in Brussel. Het is ook de eerste lange film van Florent Sauze, een jonge Fransman die sedert enkele jaren in Brussel woont, en wiens eerste kortfilm "ça part de là" vertoond werd op de vorige editie van Urban Stories. En omdat hij toch net in de buurt is, komt hij langs om ons te vertellen over zijn Afrikaanse ontmoetingen.

+ rencontre / ontmoeting

In "Chats Perchés" kiest Chris Marker een kat als gids door Parijs. Niet zomaar een kat: het gaat om Monsieur Chat, een gele, grijnzende, getekende kat die je kan bewonderen op heel wat Parijse gevels. Dit sympathieke staaltje van Streetart groeit uit tot symbool van commentator op de politieke gebeurtenissen die Frankrijk op dat moment kleuren: Bush bombardeerde Bagdad, Raffarin werd verkozen tot premier, de hoofddoek werd heet hangijzer. Talloze demonstraties filmde Marker, met en zonder katten, en smolt ze aan elkaar. Bovendien sluit hij naadloos allerhande demonstranten uit archiefbeelden aan op de eindeloze stoet hedendaagse betogingen. Zo onthult Marker het rituele karakter en het wezen ervan: er zijn mensen met macht en mensen zonder macht. En Mr Chat lacht. Hij overstijgt de gebeurtenissen die hij gadeslaat; zijn lach maakt van hem meer dan een toeschouwer. Die suggereert spot, commentaar, advies, troost. En wie is de auteur van Monsieur Chat? Een zen-activist, een graffitti spuitende kattenliefhebber of een slimme zet van een marketingonderneming - wie zal het zeggen. Een ding is zeker: Mr Chat maakt zich niet druk. Zoals Marker zegt: iemand heeft zijn nek uitgestoken om een glimlach over de stad te laten zweven.

"Graffiti removal": daad gesteld met als doel het weghalen van graffiti’s en tags door er overheen te schilderen.
"Subconscious art": artistieke productie gerealiseerd zonder bewuste artistieke intentie.
In vele steden zowat overal ter wereld worden enorme sommen geld uitgegeven om graffiti en tags te verwijderen van gebouwen en bruggen. Maar wat indien de verwijdering van deze graffs en tags in realiteit nu eens één van de meest intrigerende en belangrijke artistieke bewegingen van deze eeuw zou zijn, wortelend in het abstract expressionisme, het minimalisme en het Russische constructivisme? Een juweeltje van een film, te bekijken met een stevige dosis humor.