Films!

Martha Beck is een zichtbaar ongelukkige vrouw. Ongetrouwd, zelfs geen vriendje, en zo lijkt het wel verder te gaan voor de rest van haar leven. Ten einde raad wordt ze lid van “The Friendship Club”, een vrijgezellenclub waar je als je geluk hebt niet lang lid van blijft. En zo kruist Martha’s pad dat van een zekere Ray Fernandez, met wie ze een innige en dubbelzinnige correspondentie begint. De dag dat ze hem in levende lijve ontmoet, is het meteen raak: ze is stapelverliefd. Maar ze weet niet dat Ray een geslepen gigolo is die eenzame zielen verleidt om er weer even snel vandoor te gaan. Martha is zo stapel op hem dat ze hem vergezelt in zijn wandaden. Dat leidt het koppel in een moorddadige spiraal zonder einde.
The Honeymoon Killers is gebaseerd op een fait divers uit de jaren ’40 in de VS. Normaal gezien zou Martin Scorsese de film gedraaid hebben, maar uiteindelijk ging de opdracht naar componist Leonard Kastle, die het uiteindelijk bij één film hield. Het werd een strakke film in contrastrijk zwartwit die dicht bij documentaire aanleunt. Een ware cultfilm uit de Amerikaanse independent cinema uit de jaren ’70, ten onrechte vergeten door het grote publiek.

Burt Lancaster in zwembroekje op uw scherm! Neen, u bent niet aan het dromen en evenmin is uw filmscherm ontregeld. Deze zwembroek en zijn eigenaar duiken gedurende 95 minuten van de ene zwempoel in de andere om aan het eind van deze tocht tenslotte thuis aan te komen. Wonderlijke verwikkelingen, onwaarschijnlijke ontmoetingen, te overwinnen hindernissen, kitscherige beelden… alles is mogelijk in deze zeldzame parel. Welk etiket je er ook op plakt - de ultieme B-film, cultmeesterwerk, een grote kleine film, mislukte Hollywood, een getuigenis over psychiatrische symptomen die Perry zo goed kent - beter laat je de verrassing van dit ongewone werkstuk, waarvan sommigen scènes geregisseerd werden door Sydney Pollack (niet vermeld in de aftiteling) intact. Deze film maakt deel uit van de cyclus "mislukte projecties"… Tijdens PleinOPENair 2006 liet de projector het aan het begin van de vertoning afweten en tenslotte werd de film geprojecteerd op de inderhaast erbij gehaalde video voor een schaars (en moedig) publiek. Zeer frustrerend dus voor de aanwezigen aan de Hallepoort maar evengoed voor de ploeg die erin geslaagd was om na lang zoeken deze zeldzame kopie te bemachtigen.Een herneming dus, in de beschutting van de Novazaal!

Deze verrassingsfilm is ongetwijfeld de meest vervloekte uit de Belgische filmgeschiedenis. Een vrije verfilming van een verhaal van een zoetzuur auteur, een barokke fictie die slechts enkele dagen vertoond werd ergens in het buitenland om nadien definitief te verdwijnen ondanks enthousiaste reacties van het publiek. Totdat de Voorzienigheid ons van een kopie voorziet waarvan we je titel noch maker mogen verklappen. De Belgische avant-première, met vertaling en ondertiteling van onze hand, had plaats op 22 december 2002 in het kader van onze programmatie "Zwartgeelrood une fois", een zoom op grensoverschrijdende Belgische fictiefilms. Dit is dus de tweede vertoning, uitzonderlijk en nog steeds gratis, en er wacht je nog een verrassing van formaat. Men zegge het voort.

"De grootste science-fiction-film aller tijden." (Roland Topor)

*In het zog van zijn succesvolle vertolking van geheim agent in de serie "Destination Danger", maakt Patrick McGoohan van de gelegenheid gebruik, niet om het nog eens over te doen maar om een buitengewoon project te lanceren waarvan hijzelf het manusje-van-alles was. Het werd een korte serie van 17 afleveringen, niet meer, waarvan er drie onuitgegeven en in de zijlijn gefilmd toen de producenten in het budget begonnen te knippen. "The Prisoner" is een televisueel meesterwerk dat pas een cultstatus kreeg lang na de eerste televisievertoning. Wat destijds trouwens helemaal geen succes was, gezien de negatieve reacties van het publiek, wat zelfs leidde tot ballingschap van de maker.
Gemaakt op het hoogtepunt van de koude oorlog, kan je er moeiteloos een allegorie over het dagelijkse totalitarisme van de maatschappij in herkennen. Zelf heeft Patrick McGoohan nooit een interpretatie willen opleggen aan het slot van deze reeks. Zeker de laatste twee episodes roepen meer vragen op dan dat ze beantwoorden. Veertig jaar na datum staat het mythische karakter van deze serie nog altijd stevig overeind.
"The Prisoner" is een televisiefilm maar werd op film gedraaid. Slechts zelden wordt de 35mm film ervan op groot scherm vertoond. Nova deed dit reeds in 1998 maar 9 jaar later zijn de meeste van deze kopijen uit circulatie verdwenen. Met veel plezier wilden we opnieuw deze fantastische reeks in filmformaat vertonen maar op het moment dat dit programmakrantje in druk gaat weten we nog steeds niet of we de kopij kunnen bemachtigen. Dus misschien wordt het een videovertoning maar desalniettemin blijft "The Prisoner" even spannend!*

http://www.sixofone.co.uk/
http://www.leprisonnier.net/

Op 16 april 1746 verpletterden de regimenten van de Engelse elite in het moerassige landschap van Schotland in nauwelijks iets meer dan een uur tijd Bonny Prince Charles (Charles Edwa rd Stuart) en zijn aanhangers die streden voor de onafhankelijkheid van Schotland. Eens de Highlanders uitgedund, volgde een meedogenloze “pacificatie” door de Engelsen in deze regio. Deze strijd staat gekend als de Slag van Culloden en is een sleutelmoment in de woelige geschiedenis van Schotland. Door op het slagveld een reporter te plaatsen die de afwikkeling van het conflict op de voet volgt, die soldaten interviewt en buiten beeld commentaar geeft, herschept Peter Watkins voor onze ogen heel de horror van een gebeurtenis die twee eeuwen geleden heeft plaatsgehad. “Culloden” is een documentaire die met een reconstructie in docudrama-stijl de geschiedschrijving door elkaar schudt en een stevige schop geeft aan het zogenaamde objectieve realisme van televisiereportages. Het was de eerste professionele film van Peter Watkins, en tevens zijn eerste voor de BBC die hij zal verlaten na het maken van "The War Game". De film werd in drie weken tijd gedraaid op een locatie in de buurt van Inverness met 142 niet-professionele vertolkers uit Londen en Schotland. De Schotse acteurs herinterpreteren zo een stuk van hun eigen vaderlandse geschiedenis, een werkwijze die Watkins later ook zal aanwenden voor het draaien van “La commune”.

"Als Robert deze plaats gekend zou hebben, zou hij er zich thuis hebben gevoeld" verklaarde zijn vriend, de contrabassist Barre Philips naar aanleiding van zijn concert in Nova. Dit is het mooiste compliment dat hij ons kon geven. Ongetwijfeld zullen er meer gasten zijn die dit zeggen, maar…
Robert Kramer was een Amerikaans balling in Europa, een ontwortelde die zijn cultuur en bindingen achter zich had gelaten. Toen hij in Europa ontscheepte was de Portugese revolutie bezig de dictatuur te overwinnen en hij maakte er meteen het onderwerp van voor zijn eerste Europese film.
Zeven jaar na "Route One", zijn Amerikaanse roadmovie, onderneemt Kramer de overtocht van Europa van west naar oost en gaat daarmee terug in de loop van de geschiedenis. De personages van zijn film beleven innerlijke crises. Er is Raye, een meisje dat op zoek is naar zichzelf in de kunst van het zingen, haar vader, een sportman die herstellende is en haar depressieve moeder, een biologe.
Wanneer de dochter plots vertrekt, loopt het gezin op de klippen. Ook de vader vertrekt, op zoek naar zichzelf. Hun omwegen brengen hen naar plaatsen die cruciaal zijn voor het lot van Europa (Berlijn, Odessa…). Ondertussen bijt de moeder zich vast in de observatie van micro-organismen.
Kramer speelt zelf de rol van vuurtorenwachter, de dichtste buur van deze ontredderde familie. Hij vertrekt op tocht in het spoor van Raye en Abel. Heel de geschiedenis, de grote zowel als de kleine, wordt gezien vanuit zijn standpunt.

Olda leeft enkel nog via zijn afstandsbediening en TV-toestel. Z’n apathie maakt van hem een sociale kluizenaar. Op een dag rest hem helemaal geen energie meer. Hij kan niet meer bewegen en in plaats van zich los te maken van het toestel, bevindt hij zich plots in een parallelle wereld aan de andere kant van het beeldscherm.
"Accumulator" is een verrassende ontdekking van Nova tijdens één van de edities van "Het Zevende Spoor". Een metafoor op de macht van de media en van het voyeurisme. Deze Tsjechische fabel is als een sciencefiction die speciale effecten vermengt met elementen uit thriller, romance en komedie.
Als anekdote vermelden we dat de vader van Jan Sverak niemand minder dan Zdenek Verak is die instond voor het scenario van "My Sweet Little Village" van Jiri Menzel. "Accumulator 1" is zijn tweede langspeelfilm. In een ander register kennen we hem ook van het recentere en succesvolle "Kolya".
Het Tsjechische filmwereldje kan tenslotte niet zo bijzonder groot zijn: de hoofdrol is weggelegd voor Petr Forman, de zoon van meester Milos.

"Middle of the Moment", een filmische reis met nomaden, lichtte het scherm van Nova op naar aanleiding van "Urar Imazighen" (het Berberfeest) en vervolgens bij "Terra incognita". Nog nooit echter vonden we de gelegenheid om "Step Across the Border" te tonen, een ander filmisch gedicht van dezelfde neringdoeners van CineNomad.
Gedurende twee jaar volgden Nicolas Humbert en Werner Penzel de omzwervingen van Fred Frith. Brits componist, schrijver van liedteksten en muzikant voortspruitend uit de pop en rockscène, beoefent Frith zijn kunst zonder zich te beperken tot wat hij al weet of kan, immer op zoek naar nieuwe experimenten, nieuwe geluiden en nieuwe muziek die grenzen en hokjes overschrijden. Dit gegeven inspireerde de filmmakers sterk en beïnvloedde de vorm van de documentaire die ze aan hem wijdden. Zelf ook voortdurend op zoek, lijkt het erop dat de cineasten hetzelfde plezier hebben gevonden, dezelfde vrijheidsdrang en nieuwsgierigheid als de muzikanten die ze in beeld brengen. Ze filmen Frith in het gezelschap van zijn medewerkers en vrienden tijdens hun reizen naar Londen, New York, Leipzig en Japan alwaar ze samenspelen met uiteenlopende Japanse en Roemeense muzikanten, maar ook met John Zorn, Arto Lindsay, Iva Bittova of de betreurde Tom Cora. Zo wordt de hele film een reisverslag, een collectie fascinerende beelden en ontmoetingen. Het is echter in de scènes met improvisaties dat het ware onderwerp zich onthult. En dat is niet Fred Frith maar zijn manier van het geluid vatten, van denken, luisteren en muziek maken.

http://www.cinenomad.de

"Onverhoopte ontmoetingen, Cecil en wij, wij en Ambitus, Luc en wijzelf...". Ziehier hoe het tekstje over deze onvindbare film die wij terugvonden voor de programmatie "Free Jazz, Great Black Music" (2004)eindigde. Deze film (geproduceerd door Pierrre Schaeffer voor de reeks "Les Grandes Répétitions") is een zeldzame parel die niets minder is dan een oorlogsverklaring aan de demonen van de banaliteit.
Lus Ferrari, componist met een immer subversieve glimlach op de lippen en zachte vernieler van zogenaamde serieuze muziek, ontmoet Cecil Taylor en zijn muziek. Cecil Taylor, niemand minder dan een geniaal pianist, dichter, schepper van oneindige geluidsstromen, meester-fysioloog van het ritme, danser, tovenaar en liefhebber van pompelmoezen. Hij vertelt ons op gedreven afro-amerikaanse toon over zijn muzikale concepten en het belang dat hij hecht aan improvisaties. Algauw wordt het duidelijk dat heel de film één manifest is voor improvisatie, dat mysterie van het onbepaalde dat ons een geweldig wapen biedt: de smaak van bevestiging!
Intussen is Luc Ferrari niet meer onder ons. Maar wij bewaren een blijvende herinnering aan onze ontmoeting met hem en zijn gezellin Brunhild bij hun bezoek aan Nova. Een kleine maar onuitwisbare band.

For Adolph Snacks: als voorprogramma vertonen we enkele fragmenten uit het oeuvre van Luc Ferrari.

Het programma “India Zindabad” ligt velen nog vers in het geheugen. Hoogtepunten waren, naast de kennismaking met de films van de Vikalp-cineasten, de ontmoeting met documentairemaker Anand Patwardhan en de ontdekking van de langspeelfilms van Ritwik Ghatak. Deze Bengaalse cineast, een tijdgenoot van de bekendere auteur Satyajit Ray, stierf in 1976, verslaafd aan de drank en tot wanhoop gedreven door de opdeling van zijn land, India. Hij liet een uniek en onafhankelijk oeuvre achter, waarvan Nova er twee van toonde: “Jukti takko aar gapo (Arguments and a Story)” en “Meghe dhaka tara (The Cloud-Capped Star)". Er is één film die we toen niet toonden maar die zo mooi is dat we je hem niet kunnen onthouden: “Titash ekti nadir naam (A River Called Titas)".
Langsheen de verscheurende verhalen van een vissersfamilie, de omzwervingen van een jong meisje en de uitdroging van de rivier, roept Ghatak zijn jeugd op, zijn angsten en de geschiedenis van zijn land. Eens te meer blaast Ghatak zijn film een bedwelmende epische dimensie in en dat is meteen het centrale element in heel zijn werk. De originaliteit van het verhaal en de uitwerking ervan, de acteerprestaties en de esthetisch-symbolische lading van het beeld, dat alles maakt van deze film een zeldzaam en verbluffend pareltje. Een film die een eigengereide cinematografische aanpak smaakt die discours noch poëzie opoffert voor slaapverwekkend intellectualisme.

Marc Isaacs is vast en zeker één van die hedendaagse Britse documentairemakers die het verdient om van nabij gevolgd te worden. Zijn werk getuigt van een zeldzame gevoeligheid in combinatie met een voortdurende bezorgdheid over maatschappelijke onderwerpen die niet noodzakelijk de voorpagina’s van de kranten halen. Door stil te staan bij situaties of feiten die op het eerste gezicht banaal lijken, of die al te gemakkelijk voor voldongen worden gehouden, duikt Marc Isaacs met de camera in het dagelijkse leven van doodgewone mensen, die hij ons zodanig portretteert dat hun onvermoede gelaagdheid zichtbaar wordt. Gezien de intimiteit waarmee hij zijn "subjecten" benadert - die hij één, soms zelfs twee jaar lang op de voet volgt - filmt hij vaak in zijn eentje, of ten hoogste samen met een geluidsman. Hij is sinds enkele maanden bezig met het draaien van een nieuwe documentaire. Tijdens de gemeenteraadsverkiezingen van mei vorig jaar haalde de BNP (de belangrijkste extreem-rechtse partij in Engeland) een verontrustend resultaat in enkele steden, onder andere op enkele kilometers afstand van de woonplaats van Marc Isaacs. Hij besloot een kijkje ter plaatse te nemen. Om welke redenen beslissen mensen, die er uiterst minzaam en sympathiek uitzien, te stemmen voor een partij als de BNP? De voorstelling die we samen met Marc Isaacs hebben uitgedokterd zal een unieke gelegenheid zijn om de eerste beelden van deze nieuwe documentaire te zien, maar vooral ook om met de maker ervan in discussie te treden over het draaien van documentaires in het algemeen. We maken van de gelegenheid gebruik om zijn middellange film "The Lift" opnieuw te vertonen, overigens een klassieker in Nova.