Speciaal voor de liefhebbers van chemicaliën, celluloïde en donkere kamers hebben we een dubbele dosis 16mm voorzien! Filmrollen die recht uit de kelders van "L’Abominable", een filmlab uit Frankrijk, naar Nova doorreizen. En reizen, dat doen ze, van de Atlantische Oceaan tot Uruguay, dwars doorheen de brousse, Kabilië, de Alpen, Koerdistan en Tsjetsjenië... om uiteindelijk in het goede gezelschap van het mysterieuze combo GOL te stranden in een bloedrode zee in het Antarctica van de jaren ’50...
L’Abominable is een artiestenlabo dat sinds 1996 materiaal ter beschikking stelt om filmpeliculle te ontwikkelen en te bewerken. De vereniging organiseert workshops waarbij film als beeldende kunst wordt beschouwd, een bevoorrecht domein om onze verhouding tot de wereld te verkennen.
"Een formidabel en noodzakelijk werk, (...) chaotische beelden van een aarde getroffen door een natuurramp, beelden wedergekeerd van naoorlogse vulkanen". M Rousset
•+Parties visible et invisible d’un ensemble sous tension
Emmanuel Lefrant, 2009, FR, 16mm, ov, 7’
Afrika, 2003. Het beeld van een brousse-landschap en van een stof onderworpen aan een biochemisch afbraakproces. Gesmolten landschappen, waar het onzichtbare tegelijkertijd met het zichtbare materialiseert.
•+K[Exil]
Frédérique Devaux, 2008, FR, 16mm, zonder dial, 8’
Beelden van vrouwen en kinderen die als gevolg van de ballingschap van hun mannen alleen achterblijven. Aanblikken die afwisselend postief en negatief zijn, complementair of tegengesteld, waardoor hun verlatenheid op een ondankbare wereld zeer tastbaar wordt.
•+K[Acugher / Acimi]
Frédérique Devaux, 2008, FR, 16mm, zonder dial, 9’
K (Waarom? Waarom?) bestaat uit fotogrammen die volgens de wet van het toeval met de hand in de afdrukker geplaatst zijn. Een film die de denigrerende Algerijnse politiek ten aanzien van Kabilië in vraag stelt: de verlatenheid en de onmacht om te begrijpen.
•+Mer
Martine Rousset, 2003, FR, 16mm, zonder dial, 20’
"De zee is een taal waarvan we de betekenis verloren." (J.L. Borges)... Het geweldadige rumoer van de wind van de golven. De wilde stem van het geschrift van het water. Enkele argeloze, ongetwijfeld zeer gruwelijke verhaaltjes, de oorlogsspelletjes. Het is de zee die wint. Goed gedaan.
Een "work in progress" als resultaat van een verblijf van 2 maanden in Montevideo in Uruguay en in de streek van de Rio de la Plata waar ter plekke een 16mm laboratorium geïnstalleerd werd. Er bouwt zich een film op tijdens een performance via 4 projectoren en een geluidssysteem. "Het gaat over ballingschap, onze ballingschap. Die is politiek noch economisch, de ballingschap krijgt vorm in de spanning tussen het verlaten van en het terugkomen naar een land van afkomst, zich op elke plek vreemdeling voelen en worstelen met een onmogelijke alomtegenwoordigheid."
+ een andere kortfilm van l’Abominable
•+Mercedes Dunavska ou l’impossible trajectoire A1
Drazen Zanchi, 2008, FR-HR, 16mm, zonder dial, 30’
Een road-movie uit de Balkan, gemaakt door een Kroaat uit Split. De autostrade A1 Split-Zagreb is nieuw, de auto recent en de Donau magnetisch... zoals een geluidsband van zuchten in oorlogstijden.
Geniaal! GOL is één van de meest onwaarschijnlijke en mysterieuze combo’s uit de Franse exprimentele undergroundscène. Sinds 1988 dragen ze een soort van "verloren gegane rurale traditie" uit, met een oneindig electro-akoustisch instrumentarium voor een vreemde wereld vol heidense rituelen. Primitieve geluiden, avontuurlijke mambo, psychedelische disco, weke elektro-akoestiek, enzovoort. Na tien jaar stilte laat GOL weer van zich horen met verscheidene nieuwe opnamen, waaronder een fantastische samenwerking met Charlemagne Palestine...
Vanavond in Nova opereren de GOLlers live op een film waarvan ze de surreële dimensie versterken van een Japanse walvisvaart in Antartica met een dertigtal boten. Geheel zonder geluid gefilmd, toont "La chasse à la baleine" blauwe oceaan en rood bloed, landschappen vol woestenij en zowel mechanische als organische sfeerscheppingen. De beeldkorrel en de kleuren zijn al muzikaal, en GOL voegt daar nog eens zijn eigen typische noot aan toe.
Zich aansluiten