Prima Nova

Vijf jaar lang filmde regisseur Philippe Petit de Brusselse beroeps-skater David Martelleur, alias "Danger Dave", in alle uithoeken van de wereld. Dit gedesillusioneerde, ontroerende portret toont zijn naaste omgeving en zijn performances, en reconstrueert het einde van een sportcarrière. Het hoofdpersonage, met zijn hang naar vrijheid en neiging naar destructie, vertelt over verloren wedstrijden, het verlies van zijn sponsors, de aftakeling van zijn fysieke performances. Het einde van de vrijheid op skateboard, het afscheid van de jeugd, en uiteindelijk de vergane glorie. "Danger Dave" is een portret van een sport-antiheld in al zijn breekbaarheid, en peilt naar het moeilijke verwerkingsproces van een vervlogen skatersdroom. Welke toekomst is er nog zonder passie? Dit verhaal van mentale en fysieke ondergang zonder eind, in een wereld van vervlogen dromen, grijpt je bij je nekvel.

Sinds haar geboorte in 1935 heeft de mythische Kodachrome-pellicule met haar revolutionaire kleurpigmenten een horde mensen gepassioneerd en gecharmeerd, dankzij het elegante pallet van haar unieke en tijdloze kleuren, of destijds alleen al omwille van het feit dat ze kleur had. Na haar gloriejaren, is de pellicule aan haar zwanenzang toe. Kodak kondigt aan dat de laatste filmrol op 31 december 2010 gesneden wordt. In de nok van de VS houdt vanaf 2011 het laatste ontwikkellabo Dwayne’s op met het ontwikkelen van Kodachrome-film. Met andere woorden: de horde nog actieve liefhebbers heeft nog tot de laatste dag van 2010 tijd om haar teerbeminde schatjes in te leveren en een waardig, eervol afscheid te nemen van een tijdperk. Onder die horde bevindt zich het collectief K-14, vier jongeren die de gelegenheid aangrijpen om tot aan dit ultieme point of no return te werken aan een introspectieve roadmovie, doorspekt met Kodachrome-ontmoetingen en momenten van haast en intimiteit. Als een van de laatste films die op deze unieke omkeerfilm gedraaid werd, laat deze film zich bekijken als de kroniek van een aangekondigde dood.

Als herinneringen vervliegen uit rusteloze geesten en onvolledige spoelen, blijft het beeld het laatst overgebleven artefact dat woorden weer kan doen opflakkeren en uiteindelijk herinneringen kan losweken. Als ze merkt dat de jeugd in de Congolese universiteiten geen weet heeft van de brutale gebeurtenissen aan het begin van de jaren ’70, maakt regisseuse Cécile Michel gebruik van de schildertalenten van een jonge historicus om de contouren van dit pijnlijke verleden bloot te leggen. Elke borstelbeweging wekt interesse. Eerst voor de schilder en de filmmaker, daarna voor hun aanpak, ten slotte voor het onderwerp. Een dynamiek is gelanceerd: de schilderijen creëren ruimte voor open discussie, vanuit verschillende hoeken, over de voorbije opstanden of over rouw; het leven onder Mobutu of het leven nu... De filmmaakster zet haar argumenten kracht bij met precieze getuigenissen van overlevenden en sporen van georganiseerde vergetelheid. Het aan een kleurrijk idee ontloken "Les fantômes de Lovanium" toont bovenal hoe een uniek debat onstaat door de geschiedenis te in beeld te brengen.

Marie heeft enkele dagen vrij na een casting in Lausanne en besluit een bezoek te brengen aan haar geboortestreek in Frankrijk: de vallei van de Loue. Ze helpt er haar vader, die landbouwer is, zijn ezels te zoeken die voor de zoveelste keer ontsnapt zijn. Dat is het startschot voor een hilarische droomqueeste waarin willekeurige ontmoetingen, door de natuur dwalen en een droom over een Franse president die door de douane achternagezeten wordt Marie terug voeling geven met haar roots en met de mensen uit haar geboortestreek waarvan ze vervreemd is geraakt. Aan dat gegeven hangt Lazare Gousseau, acteur en toneelregisseur die hier voor het eerst een film maakt, een initiatiereis op. Uitzonderlijk voor Prima Nova is dit een fictiefilm, zoals trouwens ook de andere film die avond, "Abracadabra".

Zoals de naam het al zegt: er zit magie in deze film – hoewel u dat pas tegen het einde zal merken. De toeschouwer riskeert zich te verliezen in schijnbaar doelloze speculatie... Maar dat is niets vergeleken met de verwarring van het hoofdpersonage dat door de lege ruimtes van La Poudrière dwaalt: een buitenlandse journalist die, levend of misschien heroplevend, aangetrokken door een vreemde kracht, een koude en ondoorgrondelijke wereld betreedt...
Het is ongetwijfeld een persoonlijke zoektocht van de regisseuse, die zelf opgroeide in een Emmausgemeenschap en het gebouw dan ook goed kent. Desamory keert terug naar haar verleden en verkent haar kindertijd: een symbolische enscenering van voorbije dagen om de ballast daarvan kwijt te raken. Of een dood moment waarin het personage zich in de val laat lokken om zo aan zijn fantomen te ontsnappen en het mysterie van zijn eigen dood op te lossen met de hulp van een onzichtbare Abbé Pierre, een engel van de Apocalyps die zijn neurotische aanvallen zal transformeren in een alchemistische extase.