"These children that come at you with knives—they are your children. You taught them...". Deze quote van Charles Manson en de gebeurtenissen in de zomer van 1969 slaan voorgoed de hippiedromen van de summer of love aan diggelen. Wat volgde waren decennia van economische crises, cynisme, spektakel en publiciteit. In de LSD-hallucinaties vervangen grijnzende demonen de fletse bloemen, neemt publiciteit de plaats in van totalitaire propaganda, en stoot de dienstensector de moloch van de industriële macht van zijn troon. Geen poëzie meer na Auschwitz, volgens Theodor Adorno.
Bij het keerpunt van dit tijdperk gaan sommigen de uitdaging van de creatie aan, met een ongeziene en ongehoorde gewelddadigheid, relevantie en brutaliteit, en vergruizen ze zo de holle constructies van een wereld die verstrengeld is met het spektakel, de cultuur en de consumptie voor allen. Niet van ironie gespeend wapenen ze zich met de slogan “Industrial Music for Industrial People". Ze nemen de neergang voor wat die is, en kiezen uit twee kwaden het beste. Met een vrijheid en een lak aan conventies die aan de dadaïsten doet denken, creëren ze beelden en geluiden, creaties die zo extreem zijn dat ze tegelijk spiegel zijn van de snoeiharde werkelijkheid van de wereld, en wapens om de fundamenten ervan te ondermijnen. Zeg vaarwel aan de rock-’n-roll. In de "industriële muziek" rest de kracht om te dansen zonder illusies. Radicale elektronische experimenten komen er uit voort, en primaire tribale of belligerente percussie, interesse voor psychische manipulatie, gebruik van samples, cut-ups en bewerkte opnames. Zowel uit muziek als uit beeld spreekt een omgekeerde verhouding tot de radicaliteit van de “spektakelmaatschappij”. Als punk revolte is, dan is industriële muziek oorlog, en die komt in het geweer.
En toch, zelfs al is de achtergrond negatief, er is ook een positieve kant aan: het creatieve elan, de explosie aan muziek, films en nieuwe vormen die de realiteit echt aan het dansen brengt. "De schoonheid zal convulsief zijn, of zij zal niet zijn," zei André Breton.
Dit programma biedt een panorama van die “nieuwe” manier van benaderen van de realiteit en de samenleving. Van de voorgangers tot recente creaties, vanuit het standpunt van de cinema, maar ook via documenten, concerten en een percussieworkshop.
Vandaag zijn sommige artiesten van toen veranderd, terwijl anderen trouw blijven aan hun primitieve impulsen. De archieven van toen verzamelen stof en tegelijk duiken zowat overal nieuwe, soms nog vormeloze dingen op. Maar één ding is zeker, de wereld is nog steeds in crisis, en Auschwitz is niet zo ver.
Zich aansluiten