Industrieel afval

Een compilatie van tientallen uren archiefmateriaal, bij elkaar geharkt door verzamelaars, vrijwel uitsluitend bestaande uit VHS-formaat en zorgvuldig geselecteerd om alleen het beste en het slechtste over te houden! De laatste optredens van Throbbing Gristle worden getoond naast de televisie-interviews van een provocerende Boyd Rice in zijn kostuum van Hogepriester van de Satanskerk, clips, live optredens en soms extreme performances van de meest toonaangevende bands van de scene. Sessies van “industrieel afval” scheren voorbij aan een bijna epileptisch ritme van curiositeiten, excentriciteiten, soms simpele gebeurtenissen en contemplaties. Wat we uiteindelijk te zien krijgen zijn niet minder dan uiterst zeldzame archiefbeelden, en een ruwe blik op de vele facetten van de "industrial scene".

“Iconoclast” is een vier uur lange prent gerealiseerd door Larry Wessel, een onafhankelijke documentairemaker gespecialiseerd in al wat vreemd, kitscherig en provocatief is. De film stelt één welbepaald persoon in de schijnwerpers: Boyd Rice. We krijgen hem te zien als ongrijpbaar figuur, in staat het beste en het slechtste in zichzelf naar boven te halen, als schepper-vernietiger, vaak van fascisme beschuldigd provocateur, destijds vriend van Charles Manson, discipel en opvolger van Anton Lavey aan het hoofd van de "Church of Satan", mentor en bron van inspiratie voor Marilyn Manson, ontwerper van Tikibars en verwoed Barbieverzamelaar, decennialang tegenstander van de protestantse radiopredikant Bob Larson, gespecialiseerd in smakeloze practical jokes en uitvinder van vinylplaten die je aan eender welke snelheid kan beluisteren. Toch blijft het aan het eind van deze film erg moeilijk om een opinie te vormen over Boyd Rice.

Deze documentaire van de hand van Larry Wessel schildert een verrassend beeld van de VS en de subcultuur van de tweede helft van de twintigste eeuw en zijn actoren. Als een soort van cultureel knooppunt vinden we verspreid over deze documentaire portretten en interviews terug met figuren als Genesis P’Orridge (Throbbing Gristle), Anton LaVey, de aura van de Manson “familie”, Rozz Williams en vele anderen, alsook bezienswaardigheden zoals de Scopitone, Tiki fashion en het hedendaagse exorcisme van Amerikaanse predikers.

Elk van de drie delen van deze documentaire (de stad Lemon Grove, trotse bezitter van de grootste citroen ter wereld; San Francisco; Denver) toont chronologisch curiositeiten uit alle horizonten, met een vrije en surrealistische visie op wat gemeenzaam de “realiteit” wordt genoemd.

Een man wordt op een morgen wakker met een puist op zijn wang die uitgroeit tot een half-menselijke, half-metalen mutant. Nieuwe "protheses" verschijnen: een ronddraaiende ijzeren penis, raketvoeten, bizarre metalen klieren... De kracht van de mutant blijft toenemen en hij komt een andere ijzeren man tegen in een confrontatie die verrassend uitdraait...
Een nerveuze industriële soundtrack van Shu Ishikawa met ijzige synthesizers en scherpe metaalgeluiden, een expressionistische fotografie en een hectische montage: Tsukamoto’s film is een onafgebroken reeks nachtmerrieachtige scènes en surrealistische beelden vol seksuele fetishisering van metaal en machines. Lichamen transformeren tussen botsende wagens in een esthetiek die sterk herinnert aan de roman "Crash" van J.G Ballard. Tetsuo werd ouderwets gefilmd en gemonteerd, maar bezit een ultrasnel mangaritme. Een van de eerste cyberpunkfilms die nog niets aan kracht en ruigheid heeft ingeboet.

Einstürzende Neubauten (‘Instortende Nieuwbouw’) is een Duits ensemble dat opkwam tijdens de tweede golf van industrial bands. Ze namen het begrip ‘industrial’ nog veel letterlijker dan hun voorgangers en sloten instrumenten als boormachines, sloophamers en caddies op hun versterkers aan. Hun gewoonte om de muren en podia van de concertzalen waar ze speelden met sloophamers te bewerken zorgde ervoor dat ze maar weinig optredens vastkregen. Sogo Ishii, regisseur van "Electric Dragon 80 000 Volts", filmt hun eerste optreden in Japan, in hun radicale begindagen. Performances in gigantische verlaten hangars begeleid door Butoh-dansers, een verbluffend "akoestisch industrial concert", met een megafoon als micro, een onversterkte gitaar en percussie op alles wat los en vast zit op een bouwwerf in het centrum van een grote Japanse stad… "Halber Mensch" combineert de beelden en geluiden in een perfecte weergave van het moderne slagveld van de grootstad.