Dédé, Michel en Daniel verbleven allen in het "heropvoedingsgesticht" La Belle Étoile. In deze instelling in het hart van de Savoie werden, tussen 1950 en 1970, weeskinderen en geplaatste kinderen toevertrouwd aan de "zorgen" van een abt. Net als zovele anderen werden Dédé, Michel en Daniel er geslagen, vernederd, uitgehongerd, gebroken... Zestig jaar later komen ze in dezelfde bergstreek samen, en vinden ze de kracht om hun zwijgen te doorbreken. Hun verhalen zijn ijzingwekkend, en toch heeft deze film een heel zacht karakter. Het samenzijn, het onder woorden brengen van trauma’s, samen een maaltijd delen of een duik in het water nemen brengen vreugde en troost. Onder het toeziend oog van regisseuse Clémence Davigo proberen zij en anderen de katholieke kerk te confronteren met haar verantwoordelijkheden.
_
→ Ontmoeting met de regisseuse en de filmploeg op 7.12 → Ontmoeting met Lou Vercelleto, monteuse van de film op 13.12 → Ontmoeting met Mathilde Lucic, historica (ULB) op 19.12 → Ontmoeting met de regisseuse op 22.12

Dino is de kat van Zoé, een klein meisje dat samen met haar mama in een appartement in hartje Parijs woont. Overdag ligt Dino lekker lui te zonnen zoals alle katten, maar ’s nachts heeft hij een tweede leven. Terwijl iedereen slaapt, sluipt hij uit het raam van het huis en klautert hij op muren om de gevaren van de stad te trotseren. Hij zoekt Nico op, een inbreker die de kunst van de discretie perfect beheerst. Samen slagen ze erin nachtwachters en politie die hen op de hielen zitten om de tuin te leiden nadat ze aan de haal zijn gegaan met enkele kostbare juwelen. Het verhaal wordt ingewikkelder wanneer de mama van Zoé, politiecommissaris, de zaak in handen neemt. Deze thriller op kindermaat is de debuutfilm van Alain Gagnol, die indruk maakt met zijn erg kleurrijke 2D-animatie. Een lust voor de ogen voor klein en minder klein!

In Franstalig Zwitserland bezetten milieuactivisten een heuvel om er te vechten tegen Holcim, een bedrijf dat het land wil omzetten in cement. Om anoniem te blijven in hun vreedzame strijd dragen ze superheldenmaskers. Zo proberen Hulk, Batman, Thor en Captain Anarchy een utopische vrijplaats te creëren. Een zone waar sociale normen in twijfel worden getrokken en waar iedereen zijn plaats kan vinden. Maar de droomplek en haar bewoners worden bedreigd door oprukkende graafmachines en de politie, die vastberaden is hen te evacueren. Filmmaker Simon David neemt zijn intrek in deze ’Zone à Defendre’ en documenteert de energie die wordt ingezet om een alternatief te bouwen voor onze structuren. Hij werpt een poëtische blik op de realiteit van de militanten in de ZAD’s.

Sedert het prille begin van Cinema Nova kan je met je eigen films op ons scherm terecht. Of het nu gaat om de vrucht van je eerste pro- beersels of van je jarenlange ervaring, alles vertonen we, zolang het niet langer duurt dan 15 minuten. Deze gratis toegankelijke formule bestaat al 27 jaar en 11 maanden en in al de tijd werden voor een talrijk publiek de meest gevarieerde films vertoond. Dus waag je kans en stuur ons een week op voorhand je film met een technische fiche.

FILMS TE STUREN NAAR OPENSCREEN@NOVA-CINEMA.ORG

Nu al kunnen we de vertoning aankondigen van de nieuwste kortfilm van Jan Vromman, een bekende Nova-getrouwe (’Als reuzen sterven’,...). En natuurlijk zal hij er zelf ook bij zijn!

EEN TIJDELIJKE BEVRIJDING VAN BRUSSEL (Jan Vromman & Jannes Callens, BE, 2024, FR OV NL OND, 15’) Een vrolijke korte film over de deelname van enige residenten uit psychotherapeutisch centrum "La Devinière" aan de Zinnekeparade.

Dédé, Michel en Daniel verbleven allen in het "heropvoedingsgesticht" La Belle Étoile. In deze instelling in het hart van de Savoie werden, tussen 1950 en 1970, weeskinderen en geplaatste kinderen toevertrouwd aan de "zorgen" van een abt. Net als zovele anderen werden Dédé, Michel en Daniel er geslagen, vernederd, uitgehongerd, gebroken... Zestig jaar later komen ze in dezelfde bergstreek samen, en vinden ze de kracht om hun zwijgen te doorbreken. Hun verhalen zijn ijzingwekkend, en toch heeft deze film een heel zacht karakter. Het samenzijn, het onder woorden brengen van trauma’s, samen een maaltijd delen of een duik in het water nemen brengen vreugde en troost. Onder het toeziend oog van regisseuse Clémence Davigo proberen zij en anderen de katholieke kerk te confronteren met haar verantwoordelijkheden.
_
→ Ontmoeting met de regisseuse en de filmploeg op 7.12 → Ontmoeting met Lou Vercelleto, monteuse van de film op 13.12 → Ontmoeting met Mathilde Lucic, historica (ULB) op 19.12 → Ontmoeting met de regisseuse op 22.12

Vanavond komen we samen om Deux Euros Cinquante te steunen! Deze burgerbeweging steunt mensen die uitgesloten zijn van onze sociale voorzieningen. Sinds haar oprichting in 2017 heeft Deux Euros Cinquante meer dan 150.000 maaltijden uitgedeeld aan vluchtelingen in België dankzij de giften van haar duizenden leden. Het toegangsticket voor deze avond, dat zal worden geschonken aan de vereniging, geeft toegang tot de vertoning om 18.00 uur en het concert om 20.30 uur. Tussendoor kun je genieten van een Jemenitische gastentafel bereid door het team van La Casa Tamam, een opvangcentrum in Brussel waar Deux Euros Cinquante regelmatig maaltijden uitdeelt.

Augustus 2015. De jonge muzikant Hussein Rassim komt aan in Brussel nadat hij duizenden kilometers heeft gereisd vanuit Irak. Een jaar later heeft hij zijn verblijfsvergunning gekregen en besluit hij de reis in omgekeerde richting te herhalen met zijn partner Juliette Lacroix, die ook muzikant is. Deze roadmovie neemt ons van Brussel tot Athene mee op het migratiepad van Hussein en duizenden andere migranten. Tijdens de vertoning spelen Juliette en Hussein live de muzikale delen van de film.
_
→ De vertoning wordt gevolgd door een gesprek met Maxime Jennes, Dimitri Petrovic, Juliette Lacroix & Hussein Rassim.

Hussein leerde oud door traditionele Iraakse muziek te spelen. Juliette volgde een cello-opleiding in Frankrijk. Toen ze elkaar in Brussel ontmoetten, was muziek hun enige gemeenschappelijke taal. Jaren later speelt het duo nog steeds samen, waarbij ze Oosterse en Westerse invloeden mengen.

Dédé, Michel en Daniel verbleven allen in het "heropvoedingsgesticht" La Belle Étoile. In deze instelling in het hart van de Savoie werden, tussen 1950 en 1970, weeskinderen en geplaatste kinderen toevertrouwd aan de "zorgen" van een abt. Net als zovele anderen werden Dédé, Michel en Daniel er geslagen, vernederd, uitgehongerd, gebroken... Zestig jaar later komen ze in dezelfde bergstreek samen, en vinden ze de kracht om hun zwijgen te doorbreken. Hun verhalen zijn ijzingwekkend, en toch heeft deze film een heel zacht karakter. Het samenzijn, het onder woorden brengen van trauma’s, samen een maaltijd delen of een duik in het water nemen brengen vreugde en troost. Onder het toeziend oog van regisseuse Clémence Davigo proberen zij en anderen de katholieke kerk te confronteren met haar verantwoordelijkheden.
_
→ Ontmoeting met de regisseuse en de filmploeg op 7.12 → Ontmoeting met Lou Vercelleto, monteuse van de film op 13.12 → Ontmoeting met Mathilde Lucic, historica (ULB) op 19.12 → Ontmoeting met de regisseuse op 22.12

De lievelingskerstfilm van John Waters! Da’s genoeg om de hype rond deze enige film van Lewis Jackson buiten proporties te blazen. En toch, bij het herbekijken van dit bizarre juweeltje begrijpen we maar al te goed waarom. “Christmas Evil” zit propvol karakterkoppen, dat van het hoofdpersonage gespeeld door Brandon Maggart (vader van Fiona Apple) op kop. Het begint in typische slasherstijl – de film is uit 1980, het startschot van de exponentiële groei van het genre in de filmindustrie – met een trauma uit de kindertijd gelinkt aan de kerstman, om vervolgens des te onverwachter neer te dalen in onversneden absurditeit (de band van de speelgoedfabriek), Frankenstein-achtige omzwervingen (de schurk achtervolgd door een menigte met fakkels) en meer ongeins tot een ronduit hallucinant slot. Kritische noten over een volksfeest dat onder invloed van de marktlogica verandert, over eenzaamheid en isolement in onze moderne samenlevingen komen aan bod via plotse veranderingen in toon, uitzinnige nevenpersonages of verrassende scènes die je ongemakkelijk doen lachen. Een beetje zoals in een film van John Waters met andere woorden? Niet helemaal, maar we zien maar al te goed waarom de film hem zo bevalt...

Carne Viva is de eerste speelfilm van Hue in Mexico en om precies te zijn in Tijuana. Hij geeft een dwarsdoorsnede van mensenlevens die enkel met elkaar verbonden zijn door een vreemdsoortig mes dat van de een naar de ander wordt doorgespeeld. In de buurt wordt beweerd dat dit mes, waarvan het heft uit een hondenbot is gesneden, tijdens zwarte missen voor het offeren van honden werd gebruikt. De heler zegt niet te weten of dit magische gebruiksvoorwerp een weldoende of juist kwalijke werking heeft. Die onzekerheid loopt als een rode draad door het hele verhaal, omdat dit mes net zo goed dient om de zonderlinge gedachten van Yvon uit te snijden als om Angel van een seksuele agressie te redden en om de politieke ambities van de burgemeester van de stad waar te maken. Toch bezaait de regisseur zijn film met momenten van het Absolute, ook al is de dood nooit ver, door bij voorkeur mensen in beeld te brengen die vooral willen leven. Dave is daarvan het onvergetelijke en stralende voorbeeld.

Jason, de 18-jarige zoon van een Yenish vader en een Gadjo moeder, wacht op de terugkeer van zijn broer Fred die 15 jaar in de bak heeft gezeten. Nauwelijks terug bij zijn familie stelt Fred voor dat Jason en Mickaël, de jongere broer, op zoek gaan naar een lading koper. Donkerder dan zijn voorganger, onderscheidt “Mange tes morts” zich ook door het feit dat Fred, dankzij de montage, als een engel weer verschijnt. Realisme en mirakel haken in elkaar, en de tegenstelling tussen het slechte leven en het goede leven is niet langer relevant. In tegenstelling tot in “La BM” injecteert de filmmaker humor, met poep en seksuele anekdotes in de hoofdrol, in een rit van meer dan 300 km/u die bedreigd wordt door het boze oog. Tussen het poëtische en het vulgaire, het profane en het heilige, vat één krachtig beeld de alchemie van Hue goed samen: de weerspiegeling van een kathedraal in een plas water.

Dédé, Michel en Daniel verbleven allen in het "heropvoedingsgesticht" La Belle Étoile. In deze instelling in het hart van de Savoie werden, tussen 1950 en 1970, weeskinderen en geplaatste kinderen toevertrouwd aan de "zorgen" van een abt. Net als zovele anderen werden Dédé, Michel en Daniel er geslagen, vernederd, uitgehongerd, gebroken... Zestig jaar later komen ze in dezelfde bergstreek samen, en vinden ze de kracht om hun zwijgen te doorbreken. Hun verhalen zijn ijzingwekkend, en toch heeft deze film een heel zacht karakter. Het samenzijn, het onder woorden brengen van trauma’s, samen een maaltijd delen of een duik in het water nemen brengen vreugde en troost. Onder het toeziend oog van regisseuse Clémence Davigo proberen zij en anderen de katholieke kerk te confronteren met haar verantwoordelijkheden.
_
→ Ontmoeting met de regisseuse en de filmploeg op 7.12 → Ontmoeting met Lou Vercelleto, monteuse van de film op 13.12 → Ontmoeting met Mathilde Lucic, historica (ULB) op 19.12 → Ontmoeting met de regisseuse op 22.12