Een terugblik op de gebeurtenissen van juli 2001 in Genua, aan de hand van film, literatuur en herinneringen van betogers.

→ De vertoning wordt gevolgd door een ontmoeting met Frédéric Paulin, een demonstrant op de tegentop van de G8 in 2001 en auteur van "La Nuit tombée sur nos âmes", dat 20 jaar later werd gepubliceerd. In deze politieroman wordt aan de hand van de intieme verhalen van uiteenlopende personages goed gedocumenteerd teruggeblikt op wat waarschijnlijk het begin is geweest van een vorm van "ordehandhaving" die ook vandaag nog wereldwijd wordt toegepast. David Murgia en Maïa Chauvier lezen deze avond voor. De opbrengst gaat naar het Steuncomité Vincenzo Vecchi, waarvan de leden ook aanwezig zullen zijn. De boekenwinkel Météores is aanwezig met een selectie boeken.

Nico de kleine kever leidt een afgezonderd, gezapig luizenleventje op de boerenbuiten. Hij woont in een eenvoudig huis dat hij zelf in een boomstronk heeft gebouwd. Op een zonnige dag, terwijl Nico druk bezig is met zijn lenteschoonmaak, maakt meikever Patou een opgemerkte entree in zijn leven. Maar Nico is niet bereid om zonder slag of stoot zijn gewoontes aan te passen aan deze nieuwe, ongenode huisgenoot. Hoewel het heel wat tijd en moeite zal vergen van beide beestjes om elkaar te begrijpen en samen te leren leven, groeien ze uiteindelijk naar elkaar toe en worden ze beste maatjes. Kom en ontdek de avonturen van Nico en Patou in deze tedere en kleurrijke stopmotionfilm waarin de gebaren en blikken van de personages zo juist zijn dat woorden overbodig zijn. In de meest universele aller talen – mime en gebrabbel – ontdekken de allerkleinsten wat er zich allemaal afspeelt bij onze krioelende vrienden de insecten. Het ene doldwaze avontuur volgt het andere op, en brengt hulde aan vriendschap en samenleven, met respect voor de natuur in het achterhoofd.

→ Vanaf 3 jaar

Na zijn vorige film, ‘De geschiedenis van het varken (in ons)’, houdt Jan Vromman onze samenleving een nieuwe spiegel voor. Die van de volksdemonstraties, traditionele stoeten en optochten maar ook de hedendaagse ‘prides’. Een lange reeks aan rituelen die verbonden worden door een mengeling van feestelijkheid, transgressie, het verlangen erbij te horen, maar evenzeer om toeristen aan te trekken of de gevestigde orde te bevestigen. De documentairemaker, die een titel heeft gekozen met een knipoog naar het mythische "Les statues meurent aussi" van Alain Resnais en Chris Marker, kijkt naar de reuzen van de optochten door de ogen van drie generaties. Doorheen de vele optochten is er als rode lijn het verhaal van Frans, grootvader van Jan (die in werkelijkheid zijn oom was), en die vertolkt wordt door een acteur en een hond. Frans was de stoetenbouwer en ontwerper voor Vlaamse steden en dorpen tussen 1954 en 2005, waarvan in de film ongelooflijke archiefbeelden worden gebruikt. De zoon is Jan, de tweede generatie, die de geschiedenis van de processies in de context plaatst van optochten, carnavals en processies, met hun enscenering, muziek, figuranten en politietoezicht. Dan komt de derde generatie in beeld, die van de zoon van de regisseur, op zoek naar een andere verbeelding en meer eigentijdse en spontane vormen. De straat heroveren, een gemeenschap vormen, van gedachten wisselen in de openbare ruimte, samen buiten zijn... "De straat is de moeder van de democratie", zegt Jan Vromman. Ze opgeven is het verliezen van de vrijheid.

→ 14.04 om 20u: vertoning gevolgd door een ontmoeting met Jan Vromman

Mantoa is oud. Haar zoon verliet het natte groene Lesotho op zoek naar werk. Hij stierf een brutale dood in een Zuid-Afrikaanse goudmijn. Mantoa heeft niets meer en ook zij zou graag dood willen. Ze hoort echter dat er een dam zal worden gebouwd. Een dam die het dorp en de begraafplaats zal overspoelen, de levenden zal verdringen en de doden zal uitwissen. Juist daarom zal ze weer op de been komen en proberen te voorkomen dat er een wereld verdwijnt.
Deze visueel verbluffende en innovatief vertelde film van Lemonhang Jeremiah Mosese maakte indruk in het festivalcircuit. Ook Nova vertoonde hem tijdens de vijfde editie van Africa is/in the Future.
Het verhaal is er één van verzet, een reflectie op moderniteit in een bergachtig, vochtig en koud gebied van Afrika, met een poëtische kracht zonder het de kijker te geriefelijk te maken. De krachttoer schuilt in het vermogen van de film een verontrustende fictie te bieden, zowel in het verhaal als in de enscenering, montage en kleuren, terwijl de aangrijpende realiteit binnenkomt, versterkt door het intense acteerwerk van Mary Twala Mhlongo. Deze Zuid-Afrikaanse actrice die te zien was in Beyoncé’s "Black is King", stierf kort na de draaidagen. Het lijkt wel of we haar laatste momenten echt meebeleven. Een bijzonder originele film uit een land waarvan we zelden films zien, redenen te over om hem meer dan een keer te vertonen.

Net als honderdduizenden andere betogers begeeft Stefano Collizzolli zich enthousiast naar Genua. Met zijn handcamera filmt hij wat een belangrijk en heuglijk moment belooft te worden in de strijd tegen de neoliberale globalisering. Maar geschokt keert hij terug naar huis… Het duurt bijna 20 jaar vooraleer hij de beelden terug bekijkt. Hij gebruikt ze als uitgangspunt voor een film waarin hij Evandro Fornasier vraagt het verhaal te vertellen over de gebeurtenissen van 19 tot 21 juli 2001. Ze kenden elkaar destijds niet, maar ze deelden hun honger naar sociale rechtvaardigheid en bevonden zich in dezelfde menigte betogers. Slechts enkele tientallen meters scheidden hen in de straten van Genua, maar ze bleken beslissend voor het verloop van hun twee verhalen... "Se fate i bravi" (letterlijk: "Als je braaf en wijs bent") is zowel een reis door de mechanismen van de macht als een herinnering aan wat voor velen een onuitwisbare wonde blijft, een verhaal om te vergeten...

Sinds het begin van Nova nodigt de Open Screen je uit om je eigen films op het grote scherm te komen vertonen. Of het nu je eerste film is of de vrucht van jarenlange ervaring, alle voorgestelde films worden vertoond, ongeacht genre en formaat, op voorwaarde dat ze niet langer duren dan 15 minuten. Open Screen bestaat net als Nova al zesentwintig jaar en is al die tijd gratis toegankelijk geweest voor een vaak talrijk publiek dat uit is op verrassingen. Aarzel dus niet, en stuur je film met een technische fiche minstens een week op voorhand op.

Net als honderdduizenden andere betogers begeeft Stefano Collizzolli zich enthousiast naar Genua. Met zijn handcamera filmt hij wat een belangrijk en heuglijk moment belooft te worden in de strijd tegen de neoliberale globalisering. Maar geschokt keert hij terug naar huis… Het duurt bijna 20 jaar vooraleer hij de beelden terug bekijkt. Hij gebruikt ze als uitgangspunt voor een film waarin hij Evandro Fornasier vraagt het verhaal te vertellen over de gebeurtenissen van 19 tot 21 juli 2001. Ze kenden elkaar destijds niet, maar ze deelden hun honger naar sociale rechtvaardigheid en bevonden zich in dezelfde menigte betogers. Slechts enkele tientallen meters scheidden hen in de straten van Genua, maar ze bleken beslissend voor het verloop van hun twee verhalen... "Se fate i bravi" (letterlijk: "Als je braaf en wijs bent") is zowel een reis door de mechanismen van de macht als een herinnering aan wat voor velen een onuitwisbare wonde blijft, een verhaal om te vergeten...

“One, Two, Three, Viva Algeria", het motto van Algerijnse supporters wordt overal gezongen: op straat, in het stadion, in Algerije en in Frankrijk. In 1958 moedigde de leus al het nationale team van het National Liberation Front (FLN) aan tijdens de eerste wedstrijd op het internationale toneel van een voetbalteam in de kleuren van een onafhankelijk Algerije. Sindsdien is het lied onlosmakelijk verbonden met de grote voetbalmomenten, totdat het in 2019 het stadion verliet en richting straat ging waar het deze keer de Algerijnse jeugd aanmoedigde deel te nemen aan de Hirak en zo president Abdelaziz Bouteflika uit het politieke spel te halen. "One, Two, Three, Viva l’Algérie" opent het vizier dat uitkijkt op de banden die zijn geweven tussen sport, herinnering en nationale identiteit. Deze documentaire die de valkuilen van afstandelijkheid behendig weet te omzeilen, is een levendige onderdompeling in de ruimtes naast de stadions, op straat en in de cafés, daar waar de polsslag van de supporters voelbaar is.

→ Met de steun van Laba asbl

→ Vertoning gevolgd door een concert van Tighri Uzar op 15.04. Een ticket voor de hele avond : 10€/8€

→ Vertoningen gevolgd door een ontmoeting met de filmploeg op 15.04 en 30.04

Mantoa is oud. Haar zoon verliet het natte groene Lesotho op zoek naar werk. Hij stierf een brutale dood in een Zuid-Afrikaanse goudmijn. Mantoa heeft niets meer en ook zij zou graag dood willen. Ze hoort echter dat er een dam zal worden gebouwd. Een dam die het dorp en de begraafplaats zal overspoelen, de levenden zal verdringen en de doden zal uitwissen. Juist daarom zal ze weer op de been komen en proberen te voorkomen dat er een wereld verdwijnt.
Deze visueel verbluffende en innovatief vertelde film van Lemonhang Jeremiah Mosese maakte indruk in het festivalcircuit. Ook Nova vertoonde hem tijdens de vijfde editie van Africa is/in the Future.
Het verhaal is er één van verzet, een reflectie op moderniteit in een bergachtig, vochtig en koud gebied van Afrika, met een poëtische kracht zonder het de kijker te geriefelijk te maken. De krachttoer schuilt in het vermogen van de film een verontrustende fictie te bieden, zowel in het verhaal als in de enscenering, montage en kleuren, terwijl de aangrijpende realiteit binnenkomt, versterkt door het intense acteerwerk van Mary Twala Mhlongo. Deze Zuid-Afrikaanse actrice die te zien was in Beyoncé’s "Black is King", stierf kort na de draaidagen. Het lijkt wel of we haar laatste momenten echt meebeleven. Een bijzonder originele film uit een land waarvan we zelden films zien, redenen te over om hem meer dan een keer te vertonen.

Na zijn vorige film, ‘De geschiedenis van het varken (in ons)’, houdt Jan Vromman onze samenleving een nieuwe spiegel voor. Die van de volksdemonstraties, traditionele stoeten en optochten maar ook de hedendaagse ‘prides’. Een lange reeks aan rituelen die verbonden worden door een mengeling van feestelijkheid, transgressie, het verlangen erbij te horen, maar evenzeer om toeristen aan te trekken of de gevestigde orde te bevestigen. De documentairemaker, die een titel heeft gekozen met een knipoog naar het mythische "Les statues meurent aussi" van Alain Resnais en Chris Marker, kijkt naar de reuzen van de optochten door de ogen van drie generaties. Doorheen de vele optochten is er als rode lijn het verhaal van Frans, grootvader van Jan (die in werkelijkheid zijn oom was), en die vertolkt wordt door een acteur en een hond. Frans was de stoetenbouwer en ontwerper voor Vlaamse steden en dorpen tussen 1954 en 2005, waarvan in de film ongelooflijke archiefbeelden worden gebruikt. De zoon is Jan, de tweede generatie, die de geschiedenis van de processies in de context plaatst van optochten, carnavals en processies, met hun enscenering, muziek, figuranten en politietoezicht. Dan komt de derde generatie in beeld, die van de zoon van de regisseur, op zoek naar een andere verbeelding en meer eigentijdse en spontane vormen. De straat heroveren, een gemeenschap vormen, van gedachten wisselen in de openbare ruimte, samen buiten zijn... "De straat is de moeder van de democratie", zegt Jan Vromman. Ze opgeven is het verliezen van de vrijheid.

→ 14.04 om 20u: vertoning gevolgd door een ontmoeting met Jan Vromman

In een klein dorpje in Tuscia mijmeren oude jagers over het verhaal van Luciano, een idealistische dronkaard die zich tussen twee glazen wijn in verzet tegen het beleid van de lokale prins. Hij is het zwarte schaap van de gemeenschap. Zijn vrije geest en amoureuze turbulenties leiden tot jaloezie en rivaliteit, wat hem uiteindelijk aanzet tot een onherstelbare daad. Uitgeleverd aan Argentinië onderneemt hij een reis naar het hart van Tierra del Fuego, op zoek naar een schat die voor hem wel eens de enige manier zou kunnen zijn om verlossing te vinden. Evenzeer een eerbetoon aan als een reflectie op de onvolledige en onvolmaakte aard van de mondelinge traditie, omarmt "The Legend of the Crab King" zowel magisch realisme als western, trouw aan de verhalende overdaad van volksverhalen. Regisseursduo Zoppis en Rigo de Righi leveren een fascinerende verhalenmengelmoes waarin Pasolini en Herzog samengaan, en waar uit elk shot een geloof in cinema en een hang naar romantiek spreekt. De kunst van het pastorale vermengt zich met surrealisme, het landelijke zwerven grenst aan de apocalyptische kruistocht. Deze zoektocht naar transcendentie is gevat in prachtige compacte korrelbeelden die zelfs de wapenbroeders van het analoge en het digitale slagen te verzoenen, waarmee de regisseurs ook herinneren aan de tijdloosheid en de reddende kracht van mythen, als enige kompas dat ons leidt wanneer alles verloren lijkt in de verste uithoek van de wereld.
→ Filmpremière gepresenteerd door Raissa Alingabo Yowali M’bilo (Surimpressions)